Under sendinga i går spelte vi heile åtte songar:
Seven Seas
Tor With The Hammer
10 000 (lovers)
My Religion
What A Wonderul World
Ready To Leave
Me And I
Last Summer Evil
Alle av TNT. Sjølvsagt.
Thursday, March 29, 2007
Monday, March 26, 2007
TNT - It`s Dynamite
Det vart ikkje TNT-konsert på meg, men Stig var til stades. Det skal vi bruke for alt det er verdt når vi skal ha TNT-spesial på onsdag. Så stikk innom www.ventusmedia.no klokka 20.00 onsdag, eller seinare, og få balsam direkte i øyrene!
Tuesday, March 20, 2007
10 000 lovers - for 700 kroner
Laurdag spelar Noreg sitt kanskje mest kjende hardrockband, TNT, på/i Nesna.
Nesna er ein plass sånn ca. ein time med buss frå Mo. Når det gjeld Mo, så er det tre timar (?) med tog frå Bodø.
Overnatting er intet problem. Tog er intet problem. Pengar er intet problem (har rekna ut at det kan kosta 700 kroner dersom eg kan kome inn som media). Buss til Nesna er intet problem. Men så var det buss tilbake frå Nesna...
Nokon Stig snakka med hadde visst anbefalt å haike. Men er det trygt å satse på å haike på eit område av landet ein kjenner minimalt?
Kanskje. Eg har i alle fall veldig lyst på konserten. TNT har gått sine runder på cd-spelarane mine dei siste åra. No er originalvokalist Tony Harnell, han med hundefløyterøysta, vekke. Men dei skal visst vere absolutt oppegåande enno. Og det er jo Ronnie Le Tekro som er attraksjonen. Det er faktisk opp til fleire japanarar som har gått pilgrimsferd til huset til Le Tekro på Toten.
10 000 Lovers, Seven Seas, Reday To Leave, Far As The Eye Can See, All The Way To The Sun, Tor With The Hammer og så vidare. Here I Come! (Forhåpentlegvis)
PS. My Religion er ein undervurdert CD!
Nesna er ein plass sånn ca. ein time med buss frå Mo. Når det gjeld Mo, så er det tre timar (?) med tog frå Bodø.
Overnatting er intet problem. Tog er intet problem. Pengar er intet problem (har rekna ut at det kan kosta 700 kroner dersom eg kan kome inn som media). Buss til Nesna er intet problem. Men så var det buss tilbake frå Nesna...
Nokon Stig snakka med hadde visst anbefalt å haike. Men er det trygt å satse på å haike på eit område av landet ein kjenner minimalt?
Kanskje. Eg har i alle fall veldig lyst på konserten. TNT har gått sine runder på cd-spelarane mine dei siste åra. No er originalvokalist Tony Harnell, han med hundefløyterøysta, vekke. Men dei skal visst vere absolutt oppegåande enno. Og det er jo Ronnie Le Tekro som er attraksjonen. Det er faktisk opp til fleire japanarar som har gått pilgrimsferd til huset til Le Tekro på Toten.
10 000 Lovers, Seven Seas, Reday To Leave, Far As The Eye Can See, All The Way To The Sun, Tor With The Hammer og så vidare. Here I Come! (Forhåpentlegvis)
PS. My Religion er ein undervurdert CD!
Wednesday, March 14, 2007
Whitensnake - LIVE In The Shadow Of The Blues
dukka opp i postkassa i dag. Eit dobbeltalbum frå hardrocken sitt mest bluesy band. 20 songar spelt inn live, samt fire heilt nye songar spelt inn i studio er inkludert.
Av dei 20 livesongane er to instrumentalar, Blues For Mylene 06 og Snake Dance 06. Resten er i det store og det heile bandet sine mest sagnomsuste låtar. Det er meget tøft at gode gamle Aint No Love In The Heart Of The City, Take Me With You og Walking In The Shadow Of The Blues er med.
Ein skal vere forsiktig med å påstå kva som er plata sitt høgdepunkt når ein berre har høyrt gjennom stoffet ein gong, men Burn/Stormbringer, ein medley av dei to klassiske Deep Purple-låtane, er rein verdsklasse. Spesilet Burn-delen gir ein frysningar på ryggen, og overgangen over til Stormbringer er meir enn godkjent.
Elles så er dei her alle saman. Love Aint No Stranger, Crying In The Rain, Here I Go Again, Is This Love, Still Of The Night og Fool For Your Loving.
Coverdale og co er kanskje det av banda frå 80-talet (saman med Iron Maiden) som held seg best. Og med tanke på at det i år er 34 år sidan David Coverdale var vokalist på Burn, så er ikkje det anna å seie enn at LIVE In The Shadow Of The Blues er magi.
Kva så med dei fire nye songane? Jo. Det er ikkje 1987, men det er faktisk ikkje milevis frå heller. If You Want Me er ein song vi ikkje akkurat får kvar dag i 2007. Meir polert enn Whitensnake på det glade 80-talet, men absolutt ikkje så langt frå til dømes lydbiletet på Slip Of The Tongue. Ballada All I Want Is You er ikkje Is This Love, men er fengande til tusen, og kan bli ein hit på konsertane framover. Dog og Ready To Rock er kanskje ikkje låtane som skill seg ut i mengda, men kanskje meiner eg noko heilt anna når eg har fått høyrt dei litt fleire gongar.
Eg må også nemne at gitarist Aldrich ikkje er Steve Vai eller John Sykes, men på denne plata funkar han fjell. Han klarer til og med å gi fleire av dei gamle låtane nye dimensjonar.
Har du høyrt alt av Whitesnake 1000 gongar, er LIVE In The Shadow Of The Blues ikkje ei unødvendig samling å ha. Kjenner du ikkje så godt til Whitesnake, MÅ du kjøpe dette dobbeltalbumet.
Av dei 20 livesongane er to instrumentalar, Blues For Mylene 06 og Snake Dance 06. Resten er i det store og det heile bandet sine mest sagnomsuste låtar. Det er meget tøft at gode gamle Aint No Love In The Heart Of The City, Take Me With You og Walking In The Shadow Of The Blues er med.
Ein skal vere forsiktig med å påstå kva som er plata sitt høgdepunkt når ein berre har høyrt gjennom stoffet ein gong, men Burn/Stormbringer, ein medley av dei to klassiske Deep Purple-låtane, er rein verdsklasse. Spesilet Burn-delen gir ein frysningar på ryggen, og overgangen over til Stormbringer er meir enn godkjent.
Elles så er dei her alle saman. Love Aint No Stranger, Crying In The Rain, Here I Go Again, Is This Love, Still Of The Night og Fool For Your Loving.
Coverdale og co er kanskje det av banda frå 80-talet (saman med Iron Maiden) som held seg best. Og med tanke på at det i år er 34 år sidan David Coverdale var vokalist på Burn, så er ikkje det anna å seie enn at LIVE In The Shadow Of The Blues er magi.
Kva så med dei fire nye songane? Jo. Det er ikkje 1987, men det er faktisk ikkje milevis frå heller. If You Want Me er ein song vi ikkje akkurat får kvar dag i 2007. Meir polert enn Whitensnake på det glade 80-talet, men absolutt ikkje så langt frå til dømes lydbiletet på Slip Of The Tongue. Ballada All I Want Is You er ikkje Is This Love, men er fengande til tusen, og kan bli ein hit på konsertane framover. Dog og Ready To Rock er kanskje ikkje låtane som skill seg ut i mengda, men kanskje meiner eg noko heilt anna når eg har fått høyrt dei litt fleire gongar.
Eg må også nemne at gitarist Aldrich ikkje er Steve Vai eller John Sykes, men på denne plata funkar han fjell. Han klarer til og med å gi fleire av dei gamle låtane nye dimensjonar.
Har du høyrt alt av Whitesnake 1000 gongar, er LIVE In The Shadow Of The Blues ikkje ei unødvendig samling å ha. Kjenner du ikkje så godt til Whitesnake, MÅ du kjøpe dette dobbeltalbumet.
Tuesday, March 13, 2007
Listefeber
Her er 15 songar som kan varme i Bodø-slapset:
1. Whitesnake - Love Aint No Stranger
2. Whitesnake - Fool For Your Loving
3. De Lillos - Hjernen Er Alene
4. Black Sabbath - Never Say Die
5. Black Sabbath - Children Of The Grave
6. AC/DC - For Those About To Rock (We Salute You)
7. Deep Purple - Anya
8. My Chemical Romance - Dead!
9. Led Zeppelin - Black Dog
10. Van Halen - Ice Cream Man
11. Guns N Roses - Patience
12. TNT - Seven Seas
13. TNT - Ready To Leave
14. TNT - Far As The Eye Can See
15. TNT - My Religion
Det er på snakk å ta tog/buss til Nesna for å sjå TNT neste helg. Det kan bli tøft!!!
Som nemnt forrige sending blir det ikkje Noise Pollution denne onsdagen eller neste. Det har med UKA å gjere, og at vi kjem veldig sterkt tilbake seinare!!!
Rock The Night!
1. Whitesnake - Love Aint No Stranger
2. Whitesnake - Fool For Your Loving
3. De Lillos - Hjernen Er Alene
4. Black Sabbath - Never Say Die
5. Black Sabbath - Children Of The Grave
6. AC/DC - For Those About To Rock (We Salute You)
7. Deep Purple - Anya
8. My Chemical Romance - Dead!
9. Led Zeppelin - Black Dog
10. Van Halen - Ice Cream Man
11. Guns N Roses - Patience
12. TNT - Seven Seas
13. TNT - Ready To Leave
14. TNT - Far As The Eye Can See
15. TNT - My Religion
Det er på snakk å ta tog/buss til Nesna for å sjå TNT neste helg. Det kan bli tøft!!!
Som nemnt forrige sending blir det ikkje Noise Pollution denne onsdagen eller neste. Det har med UKA å gjere, og at vi kjem veldig sterkt tilbake seinare!!!
Rock The Night!
Friday, March 9, 2007
Noise Pollution presenterer to klassikarar: Van Halen - Van Halen og Van Halen - 1984
Van Halen er ikkje tungt. Det er ikkje avansert. Det er enkelt. Det er kort. Det er kunst.
I alle fall dersom vi snakkar om perioda med David Lee Roth som vokalist, altså fram til 1985. Eg skreiv at Van Halen ikkje er avansert. Det stemmer. Men gitarspelet til Eddie er ikkje akkurat for nybegynnarar.
Van Halen har gitt ut seks plater med Lee Roth: Van Halen, Van Halen 2, Women And Children First, Fair Warning, Diver Down og 1984. Det blir vanskeleg å rangere desse.
Fair Warning (1981) er den mest undervurderte. Den er tyngre og dystrare enn dei andre, men byr på minst like gode riff og fantastiske songar som dei andre albuma. Karakter: 5+
Diver Down (1982) byr på like mykje covermateriale som eigenprodusert stoff. Versjonen av Pretty Woman er kanon, og det at fader Jan Van Halen er med på fløyte trekk opp. Men dette er heilt klart den svakaste plata med Lee Roth. Karakter: 3/4
Women And Children First (1980) er ei artig plate. Could This Be Magic er min personlege favoritt på albumet. Karakter: 5
Van Halen 2 (1979) er på ingen måte like bra som debutalbumet, men det du finn her held i massevis. Karakter: 5
Då står vi att med to plater som fortener terningkast 6:
Debutalbumet Van Halen (1978) er noko av det beste vi har høyrt frå eit debuterande hardrockband nokon gong. Fem klassiske låtar er inkludert: Gitarsnutten Eruption er rein verdsklassespeling frå ein av tidenes absolutt beste gitaristar. Aint Talkin Bout Love er inne på mi topp 10-liste over alle låtar uansett sjanger. Opningssporet Runnin With The Devil er toneangivande. Coverlåten You Really Got Me gløymer ingen, og Jamies Cryin er herleg seig og frekk.
Dei andre låtane er heller ikkje annanhands. On Fire, Feel Your Love Tonight, Atomic Punk, Little Dreamer, Ice Cream Man, og Im The One har alle gjort at Van Halen sitt opningsalbum er ei av dei platene eg har høyrt mest på gjennom mine snart 20 år.
Men det er mogeleg at 1984, gitt ut nyttårsaftan 1983, er vel så bra. Jump har alle høyrt, og treng ingen nærmare presentasjon. Det same gjeld kanskje Panama, som etter mi meining er nesten like kul. Hot For Teatcher har også gått sine runder på MTV og VH1. Men 1984 har også meir å by på.
Ill Wait er ikkje spesielt typisk Van Halen. Den er omtrent som ei ballade å rekne, og minner mest om Fair Warning, og det funkar som eit støtt fjell. Top Jimmy (som representere skiva då vi kåra dei 13 beste hardrockplatene gjennom tidene før jol) er ei morosam sak og House Of Pain gjer seg heller ikkje vekk.
Kvifor måtte du forlate Van Halen så tidleg, David????
Han er tilbake no, blir det sagt, minst 20 år for seint.
I alle fall dersom vi snakkar om perioda med David Lee Roth som vokalist, altså fram til 1985. Eg skreiv at Van Halen ikkje er avansert. Det stemmer. Men gitarspelet til Eddie er ikkje akkurat for nybegynnarar.
Van Halen har gitt ut seks plater med Lee Roth: Van Halen, Van Halen 2, Women And Children First, Fair Warning, Diver Down og 1984. Det blir vanskeleg å rangere desse.
Fair Warning (1981) er den mest undervurderte. Den er tyngre og dystrare enn dei andre, men byr på minst like gode riff og fantastiske songar som dei andre albuma. Karakter: 5+
Diver Down (1982) byr på like mykje covermateriale som eigenprodusert stoff. Versjonen av Pretty Woman er kanon, og det at fader Jan Van Halen er med på fløyte trekk opp. Men dette er heilt klart den svakaste plata med Lee Roth. Karakter: 3/4
Women And Children First (1980) er ei artig plate. Could This Be Magic er min personlege favoritt på albumet. Karakter: 5
Van Halen 2 (1979) er på ingen måte like bra som debutalbumet, men det du finn her held i massevis. Karakter: 5
Då står vi att med to plater som fortener terningkast 6:
Debutalbumet Van Halen (1978) er noko av det beste vi har høyrt frå eit debuterande hardrockband nokon gong. Fem klassiske låtar er inkludert: Gitarsnutten Eruption er rein verdsklassespeling frå ein av tidenes absolutt beste gitaristar. Aint Talkin Bout Love er inne på mi topp 10-liste over alle låtar uansett sjanger. Opningssporet Runnin With The Devil er toneangivande. Coverlåten You Really Got Me gløymer ingen, og Jamies Cryin er herleg seig og frekk.
Dei andre låtane er heller ikkje annanhands. On Fire, Feel Your Love Tonight, Atomic Punk, Little Dreamer, Ice Cream Man, og Im The One har alle gjort at Van Halen sitt opningsalbum er ei av dei platene eg har høyrt mest på gjennom mine snart 20 år.
Men det er mogeleg at 1984, gitt ut nyttårsaftan 1983, er vel så bra. Jump har alle høyrt, og treng ingen nærmare presentasjon. Det same gjeld kanskje Panama, som etter mi meining er nesten like kul. Hot For Teatcher har også gått sine runder på MTV og VH1. Men 1984 har også meir å by på.
Ill Wait er ikkje spesielt typisk Van Halen. Den er omtrent som ei ballade å rekne, og minner mest om Fair Warning, og det funkar som eit støtt fjell. Top Jimmy (som representere skiva då vi kåra dei 13 beste hardrockplatene gjennom tidene før jol) er ei morosam sak og House Of Pain gjer seg heller ikkje vekk.
Kvifor måtte du forlate Van Halen så tidleg, David????
Han er tilbake no, blir det sagt, minst 20 år for seint.
Wednesday, March 7, 2007
Hugs Black Sabbath-sendinga i kveld klokka 20.00
Vi skal kåre dei seks beste platene med Ozzy, og presentere dei i stigande rekkefølge. Du får høyre ein song frå kvar av dei seks platene. Vi byr på klassikarar, og mindre sagnomsuste spor. Noise Pollution sin Ozzy- og Sabbath-spesialist Stig Kviljo blir med som gjest per telefon. Enjoy!
Saturday, March 3, 2007
Eit kraftig undervurdert album: Deep Purple - The Battle Rages On..
Det første originale hardrockealbumet eg kjøpte for eigne pengar var Deep Purple-albumet The Battle Rages On..., som kom i 1993.
Sjølv om det kanskje er eit spesielt album for akkurat meg, vil eg hevde at det er eit kanonalbum, som ikkje har fått det stempelet det fortener i rockehistoria.
Det var Joe Lynn Turner som var vokalist på Slaves & Masters frå 1990. Men for andre gong kom Ian Gillan tilbake til bandet, og det var klart for Deep Purple MK 2c. Det betyr at det var den mest klassiske av dei klassiske besetningane til Purple; Blackmore, Gillan, Lord, Paice og Glover, som spelte inn TBRO...
Dessverre var forholdet mellom Blackmore og Gillan så dårleg at Blackmore fann det for godt å forlate bandet like etter at TBRO... vart spelt inn. Joe Satriani kom inn for å spele på turneen, men mangelen av Blackmore kan vere grunnen til at TBRO... ikkje har fått det ryktet det fortener.
Tittelkuttet opnar albumet, og er hardt, rått og tøft. Vi er i gong! Lick It Up er meir rølpete, men funkar fjell. Tredje spor ut er albumet sitt beste, noko av det beste Purple har gjort nokon gong, og noko av det definitivt beste som har blitt gjort på 90-talet: Anya. Gitarintroen bør gi sjølv technofrelste frysningar.
Så følger den heilt greie Talk About Love, før Time To Kill renn ut av anlegget. For fem år sidan hadde eg sagt at Time To Kill er plata sitt beste spor, men i dag modererer eg meg litt: Songen er kul, faktisk litt poppa i refrenget, og funkar fint.
Ramshackle Man er heller ikkje så verst. A Twist In The Tale er typisk for albumet. Nasty Piece Of Work er bra. Spor nummer ni, Solitaire, er høgdepunktet på siste halvdel av albumet. Eg kunne noko av songen på gitar før, meiner eg å hugse. Ein meget tøff song. One Man`s Meet avsluttar ei plate som eg veit å spele av no og då, og som burde overraske mange hard-og heavyrockfrelste som ikkje har høyrt den.
Sjølv om det kanskje er eit spesielt album for akkurat meg, vil eg hevde at det er eit kanonalbum, som ikkje har fått det stempelet det fortener i rockehistoria.
Det var Joe Lynn Turner som var vokalist på Slaves & Masters frå 1990. Men for andre gong kom Ian Gillan tilbake til bandet, og det var klart for Deep Purple MK 2c. Det betyr at det var den mest klassiske av dei klassiske besetningane til Purple; Blackmore, Gillan, Lord, Paice og Glover, som spelte inn TBRO...
Dessverre var forholdet mellom Blackmore og Gillan så dårleg at Blackmore fann det for godt å forlate bandet like etter at TBRO... vart spelt inn. Joe Satriani kom inn for å spele på turneen, men mangelen av Blackmore kan vere grunnen til at TBRO... ikkje har fått det ryktet det fortener.
Tittelkuttet opnar albumet, og er hardt, rått og tøft. Vi er i gong! Lick It Up er meir rølpete, men funkar fjell. Tredje spor ut er albumet sitt beste, noko av det beste Purple har gjort nokon gong, og noko av det definitivt beste som har blitt gjort på 90-talet: Anya. Gitarintroen bør gi sjølv technofrelste frysningar.
Så følger den heilt greie Talk About Love, før Time To Kill renn ut av anlegget. For fem år sidan hadde eg sagt at Time To Kill er plata sitt beste spor, men i dag modererer eg meg litt: Songen er kul, faktisk litt poppa i refrenget, og funkar fint.
Ramshackle Man er heller ikkje så verst. A Twist In The Tale er typisk for albumet. Nasty Piece Of Work er bra. Spor nummer ni, Solitaire, er høgdepunktet på siste halvdel av albumet. Eg kunne noko av songen på gitar før, meiner eg å hugse. Ein meget tøff song. One Man`s Meet avsluttar ei plate som eg veit å spele av no og då, og som burde overraske mange hard-og heavyrockfrelste som ikkje har høyrt den.
Friday, March 2, 2007
Coming up next: Black Sabbath, the Ozzy years
Neste sending skal vi gjere ein vri. Vi skal presentere eit band ved å kåre dei fem beste studioplatene deira, i stigande rekkefølge. Bandet er Black Sabbath, og vi begrensar oss til perioda fram til 1978, altså den med Ozzy Osbourne. Det vil seie at dei aktuelle platene er Black Sabbath, Paranoid, Master Of Reality, Volume 4, Sabbath Bloody Sabbath, Sabotage, Technical Ectasy og Never Say Die. Stig Kviljo skal vere med per telefon for å guide oss gjennom det ypperste av Sabbath-katalogen med Ozzy.
Kva er dei beste Sabbath-albuma med Ozzy? Set opp ditt forslag som kommentar her. Den første som gjer det får ein signert Sabbath-brenne-cd av meg. Og det er faktisk eg som signerer den. Og Stig tel ikkje tel ikkje i denne konkurransen, så då spørs det kor stor responsen blir.
Lykke til og rock on!
(Biletet er henta frå Never Say Die-turneen)
Kva er dei beste Sabbath-albuma med Ozzy? Set opp ditt forslag som kommentar her. Den første som gjer det får ein signert Sabbath-brenne-cd av meg. Og det er faktisk eg som signerer den. Og Stig tel ikkje tel ikkje i denne konkurransen, så då spørs det kor stor responsen blir.
Lykke til og rock on!
(Biletet er henta frå Never Say Die-turneen)
Subscribe to:
Comments (Atom)