Mellom 1973 og 1978 var Aerosmith eit litt rølpete hardrockband med halvtunge gitarar og ein sleip vokalist. Så forsvann gitaristane og bandet var i ingenmannsland nokre år. Mellom 1987 og 1993 var Aerosmith eit litt poppa hardrockband med delvis tunge gitarar og ein høgtsvevande vokalist.
På den eine sida har vi Dream On, Mama Kin, Sweet Emotion, Toys In The Attic, Walk This Way, Back In The Saddle og Last Child.
På den andre er Cryin, Dude (Looks Like A Lady), Janies Got A Gun, Amazing, Young Lust, Angel, Walk On Down og Love In An Elevator.
Så kva "periode" er best?
Eg er litt usikker. Eg er av den formeining at lyden ikkje er heilt optimal på dei tidlege platene. Det blir kanskje litt i overkant mange ballader, men balladene er til gjengjeld meget kompetente.
Det at lydbiletet på dei første platene kan høyrest litt haltande ut, passar i grunnen til songane. Men eg hadde heller ikkje takka nei til ein betre studioversjon av Walk This Way eller Toys In The Attic - for å ikkje snakke om Dream On. På den andre sida kan det hende at songane mellom 87 og 93 er litt i overkant innpålsitne - av og til.
Eller kanskje ikkje.
Eg likar stort sett alt av Aerosmith. Men sidan eg er i eit slikt listehumør om dagen, våger eg meg på ein "Top 10 Aerosmith":
10. Back In The Saddle
9. Amazing
8. Magic Touch
7. Same Old Song And Dance
6. Dude (Looks Like A Lady)
5. Sweet Emotion
4. Janies Got A Gun
3. Dream On
2. Cryin
1. Walk This Way
Og kva er så det beste albumet?
Veldig vanskelig spørsmål. Frå "gamle Aerosmith" er Rocks ein blockbuster, men også Toys In The Attic og Live Bootleg er meget bra. Frå "nye Aerosmith" er det jo utvilsamt tre album som skill seg ut. Men kva er best av "gladcomebackalbumet" Permanent Vacation, det overraskande og gjennomførte "Pump", og Aerosmith sitt mestselgte album nokon gong, "Get A Grip"?
Av alle desse held eg liten liten knapp på Permanent Vacation.
"Hearts Done Time. No She`s Mine"
Wednesday, January 31, 2007
Tuesday, January 30, 2007
Listefeber
Eg likar i grunnen lister. I mi første liste på Noise Pollution skal eg ikkje rangere noko - berre gi ei oversikt over songar eg anbefalar klokka 11.34 ein tysdag formiddag.
1. Rush - Tom Sawyer
2. Iron Maiden - Different World
3. Quiet Riot - Metal Health
4. Aerosmith - Cryin
5. Pantera - Cowboys From Hell
6. Mods - Bli Her I Nått
7. DumDum Boys - Tynn Tråd
8. Ratt - You`re In Love
9. Heart - Alone
10. Aerosmith - Walk This Way (Live frå A Little South of Sanity)
Aerosmith får sjølvsagt to songar sidan det er dei vi skal snakke om på Noise Pollution denne veka.
1. Rush - Tom Sawyer
2. Iron Maiden - Different World
3. Quiet Riot - Metal Health
4. Aerosmith - Cryin
5. Pantera - Cowboys From Hell
6. Mods - Bli Her I Nått
7. DumDum Boys - Tynn Tråd
8. Ratt - You`re In Love
9. Heart - Alone
10. Aerosmith - Walk This Way (Live frå A Little South of Sanity)
Aerosmith får sjølvsagt to songar sidan det er dei vi skal snakke om på Noise Pollution denne veka.
Sunday, January 28, 2007
Neste Noise Pollution
blir det Aerosmith vi tar for oss. Eventuelt: Eg tar for meg.
Det skal bli tøft.
Det skal bli tøft.
Friday, January 26, 2007
Mr. Einar skal høyre Mr. Crowley - LIVE!
Eg skal til Trondheim 8. juni.
Eg har aldri vore i Barteland sin hovudstad.
Det ser no altså ut som at det er Ozzy Osbourne som gjer at eg skal dit for første gong.Ozzy blir ikkje akkurat yngre, og skal eg nokon gong vere på konsert med han og resten av bandet, så blir nok dette ein av dei siste sjansane til det.
I det magiske grøne heftet står det at vi har vår siste eksamen mellom 4. og 6. juni.Kva passar då betre enn å ta ein tur innom Bartebyen før eg returnerer til det lova land med postnummeret 6060?
Det er ikkje heilt utenkeleg at John Michael Osbourne er tidenes største rockestjerne. Ozzy, som han er betre kjend som, var vokalist i tidenes første verkeleg tunge band, Black Sabbath, på 70-talet. Sidan har han gjennomført ei solokarriere som heller ikkje skal flirast vekk.
Så det blir altså ein stor konsert på meg i år også. Henrik (Bolstad Banne for desorienterte) blir også med. Eg hadde i utgangspunktet tenkt å stå opp i morgon tidleg klokka 10.00 for å skaffe billettar. Men no las eg at alle som ringer etter billett i løpet av helga, får billett. Så etter ei slitsam veke skal vi ikkje sjå vekk i frå at eg søv til 10.30.
Mr. Crowley, Crazy Train, Goodbye To Romance, Bark At The Moon, Shot In The Dark, Mama I`m Coming Home, Paranoid, Road To Nowhere, Dreamer, Perry Mason, I Dont Know, Flying High Again, The Ultimate Sin osv osv
OZZY!!!!!!!
Eg har aldri vore i Barteland sin hovudstad.
Det ser no altså ut som at det er Ozzy Osbourne som gjer at eg skal dit for første gong.Ozzy blir ikkje akkurat yngre, og skal eg nokon gong vere på konsert med han og resten av bandet, så blir nok dette ein av dei siste sjansane til det.
I det magiske grøne heftet står det at vi har vår siste eksamen mellom 4. og 6. juni.Kva passar då betre enn å ta ein tur innom Bartebyen før eg returnerer til det lova land med postnummeret 6060?
Det er ikkje heilt utenkeleg at John Michael Osbourne er tidenes største rockestjerne. Ozzy, som han er betre kjend som, var vokalist i tidenes første verkeleg tunge band, Black Sabbath, på 70-talet. Sidan har han gjennomført ei solokarriere som heller ikkje skal flirast vekk.
Så det blir altså ein stor konsert på meg i år også. Henrik (Bolstad Banne for desorienterte) blir også med. Eg hadde i utgangspunktet tenkt å stå opp i morgon tidleg klokka 10.00 for å skaffe billettar. Men no las eg at alle som ringer etter billett i løpet av helga, får billett. Så etter ei slitsam veke skal vi ikkje sjå vekk i frå at eg søv til 10.30.
Mr. Crowley, Crazy Train, Goodbye To Romance, Bark At The Moon, Shot In The Dark, Mama I`m Coming Home, Paranoid, Road To Nowhere, Dreamer, Perry Mason, I Dont Know, Flying High Again, The Ultimate Sin osv osv
OZZY!!!!!!!
Thursday, January 25, 2007
Nytt musikkår - nye moglegheiter
Musikkåret 2006 var ei bra nok affære. Iron Maiden overraska stort med "A Matter Of Life And Death", som Classic Rock kåra til fjorårets beste skive. Eg er forsåvidt også eining med 2.plassen - Wolfmother si nyaste. Det tredje albumet eg vil nemne frå i fjor er eit eg ikkje fekk høyre før det var ei veke att av året: My Chemical Romance - The Black Parade. Feite saker!
Eg har no brukt ei pengegåve eg fekk til jol til å bestille nokre varer frå cdon.com. Eg fekk tre cdar og ein singel frå dei i går. Det albumet eg har brukt mest tid på til no er Cowboys From Hell med Pantera. Eg har vore litt småskeptisk til Pantera, med dette er musikken sin!
Elles kom Rush sin klassikar, moving Pictures, og ei best of-plate med Quiet Riot. Dei to har eg enno ikkje fått høyrt noko særleg på. I tillegg fekk eg altså ein singel, Different World med Iron Maiden. Eg bestillte den utelukkande fordi ein liveversjon av Iron Maiden (altså låta Iron Maiden) var "b-side". Den vart tatt opp så seint som i fjor haust, i Køben.
Cdon.com treng derimot litt meir tid på skaffe meg singelen The Trooper med same band. Eller singel og singel. Det skal visst vere fem spor på den.
Så kva kan vi venta oss på hard- og heavyrocksida i 2007?
Kjem endeleg Guns N Roses - eller Axl Rose om du vil - med nytt album? Eg tvilar. Kanskje kjøper eg albumet, eg veit jo i grunnen at et er dårleg. Mange av låtane har vore tilgjengeleg på nettet i ei årrekke - og dei har ikkje akkurat imponert meg.
Så er det snakk om at AC/DC skal kome med noko nytt - kanskje til og med eit dobbeltalbum. Rykta kjem og går. Eg er litt spent og litt skeptisk. Eg trur ikkje at dei felilar heilt. Men yngstemann i bandet er Angus med sine snart 52 år, og røysta til Brian Johnson har blitt spakare og spakare dei siste åra.
Metallica har allereie sluppe to songar, og kjem med nytt album i år. Det kan bli så som så. Det er mange meiningar om St. Anger (2003). Eg synest det albumet var rett og slett svakt. Og det begynner å bli alvorleg lenge sidan Metallica slapp noko av kvalitet over terningkast 3. Men så er jo eg også ein av dei som likar dei fire første albuma deira klart best (Kill`Em All, Ride The Lightning, Master Of Puppets og ... And Justice For All).
Ozzy kjem til Noreg - og det to dagar etter at eg skal ha vårens siste eksamen. Ozzy og co skal spele både i Trondheim og Oslo - og eg vurderer sterkt å få med meg ein konsert med dei på veg sørover frå Bodø.
Det kjem sikkert ut mykje meir rock i 2007, frå dei kjende og kjære til dei heller uskrivne blada.
Artig blir det sikkert. Sjølv om eg gjerne hadde blanda dagens samfunn med musikken frå 80-åra.
Eg har no brukt ei pengegåve eg fekk til jol til å bestille nokre varer frå cdon.com. Eg fekk tre cdar og ein singel frå dei i går. Det albumet eg har brukt mest tid på til no er Cowboys From Hell med Pantera. Eg har vore litt småskeptisk til Pantera, med dette er musikken sin!
Elles kom Rush sin klassikar, moving Pictures, og ei best of-plate med Quiet Riot. Dei to har eg enno ikkje fått høyrt noko særleg på. I tillegg fekk eg altså ein singel, Different World med Iron Maiden. Eg bestillte den utelukkande fordi ein liveversjon av Iron Maiden (altså låta Iron Maiden) var "b-side". Den vart tatt opp så seint som i fjor haust, i Køben.
Cdon.com treng derimot litt meir tid på skaffe meg singelen The Trooper med same band. Eller singel og singel. Det skal visst vere fem spor på den.
Så kva kan vi venta oss på hard- og heavyrocksida i 2007?
Kjem endeleg Guns N Roses - eller Axl Rose om du vil - med nytt album? Eg tvilar. Kanskje kjøper eg albumet, eg veit jo i grunnen at et er dårleg. Mange av låtane har vore tilgjengeleg på nettet i ei årrekke - og dei har ikkje akkurat imponert meg.
Så er det snakk om at AC/DC skal kome med noko nytt - kanskje til og med eit dobbeltalbum. Rykta kjem og går. Eg er litt spent og litt skeptisk. Eg trur ikkje at dei felilar heilt. Men yngstemann i bandet er Angus med sine snart 52 år, og røysta til Brian Johnson har blitt spakare og spakare dei siste åra.
Metallica har allereie sluppe to songar, og kjem med nytt album i år. Det kan bli så som så. Det er mange meiningar om St. Anger (2003). Eg synest det albumet var rett og slett svakt. Og det begynner å bli alvorleg lenge sidan Metallica slapp noko av kvalitet over terningkast 3. Men så er jo eg også ein av dei som likar dei fire første albuma deira klart best (Kill`Em All, Ride The Lightning, Master Of Puppets og ... And Justice For All).
Ozzy kjem til Noreg - og det to dagar etter at eg skal ha vårens siste eksamen. Ozzy og co skal spele både i Trondheim og Oslo - og eg vurderer sterkt å få med meg ein konsert med dei på veg sørover frå Bodø.
Det kjem sikkert ut mykje meir rock i 2007, frå dei kjende og kjære til dei heller uskrivne blada.
Artig blir det sikkert. Sjølv om eg gjerne hadde blanda dagens samfunn med musikken frå 80-åra.
Årets første sending i boks
Stemninga var stor i "de tusen hjem" då første sending av Noise Pollution gjekk på lufta i går. Temaet var AC/DC under Bon Scott, og vi spelte:
- It`s A Long Way To The Top (If You Wanna Rock N Roll)
- Dirty Deeds Done Dirt Cheap
- Whole Lotta Rosie
- Riff Raff (live)
- Highway To Hell
- Shot Down In Flames
Burde sjølvsagt hatt ei tretimars sending med AC/DC under Bon Scott, men det ville nok ikkje redaktøren gått med på.
- It`s A Long Way To The Top (If You Wanna Rock N Roll)
- Dirty Deeds Done Dirt Cheap
- Whole Lotta Rosie
- Riff Raff (live)
- Highway To Hell
- Shot Down In Flames
Burde sjølvsagt hatt ei tretimars sending med AC/DC under Bon Scott, men det ville nok ikkje redaktøren gått med på.
Wednesday, January 24, 2007
Tuesday, January 23, 2007
Its A Long Way To The Top (If You Wanna Rock N Roll)
På onsdag er temaet på Noise Pollution AC/DC under Bon Scott. Derfor legg vi ut ei vurdering av platene bandet gjorde med Scott som vokalist her.
Katalogen til bandet varierer frå land til land. Vi her oppe har ikkje tilgang til "TNT", men har i staden EP-en "74 Jailbreak". Vi tar likevel berre for oss dei seks heile albuma her:
1. High Voltage. (1975-76. Alt etter som.)
Opnar med Its A Long Way To The Top (If You Wanna Rock N Roll). Det tok eigentleg ikkje så langt tid før AC/DC nådde toppen, men songen har ein sterk symbolverdi den dag i dag, og vart mellom anna brukt i filmen "School Of Rock". Sekkepipesoloen er ikkje anna enn verdsklasse. To andre spor har likevel peika seg meir ut i ettertid, fordi dei har blitt gjengangarar på konsertane: The Jack og TNT. I tillegg er Rock N Roll Singer og tittelsporet av det fantastiske slaget. Ein debut det luktar svidd av!
Terningkast: 6
2. Dirty Deeds Done Dirt Cheap (Etter High Voltage ein gong, mest truleg i 76)
Kvaliteten på tittelkuttet kan ingen trekke tvil ved. Ein allsong som enno er med på konsertane(i den grad AC/DC har hatt konsert på tre, fire år). Resten av materialet er tøft og rølpete, sjølv om vi ikkje får høyre like mange klassikarar som på High Voltage. Verdt å merke seg er det at Angus og co aldri har vore nærmare ei ballade enn Ride On. Andre spor vi merkar oss er Love At First Feel, Big Balls, Rocker og Problem Child. AC/DC hadde med dette laga så mykje godt materiale at dei var etablerte rockarar i verdsklasse - og definitivt det beste og mest populære bandet i Australia.
Terningkast: 5
3. Let There Be Rock (1977)
No tok det verkeleg av! Dette albumet er ein rein demonstrasjon av tunge gitarar og songbare refreng. Ingen revolusjon på tekstsida - det er enno snakk om sex, drugs og rock and roll, men tittelsporet er ei artig sak. Har du sett musikkvideoen, der Bon er utkledd som prest? Songen er rocken sin versjon av skapingshistoria. Men AC/DC kom ikkje lenger enn til andre eller tredje dagen, før dei fann ut at rocken vart skapt. Andre sterke verk er Go Down, Dog Eat Dog, ein ny og nesten identisk versjon av Problem Child, og ikkje minst Hell Aint A Bad Place To Be. Vinnaren er likevel Whole Lotta Rosie - som dog gjer seg enda sterkare live, då publikum brølar Angus mellom kvar gitartrudelutt i byrjinga. Rosie er ei feit dame som har pryda scenene til bandet som ein plastikkfigur i mange herrens år. Låten vart forøvrig kåra til tidenes beste innan hardrock i 1978.
Terningkast: 6
4. Powerage (1978)
Albumet opnar som ei kule med Rock N Roll Damnation. Albumet sit generelt sett som ei kule, men materialet kan ikkje måle seg med det foregåande albumet. Sin City er ein seig og tøff låt, og Riff Raff er oversvømt med god gitar. Sistnemnte spor burde absolutt ha blitt spelt meir på konsertane enn kva den har blitt gjort dei siste 15, 20 åra. Elles er materialet bra, men ikkje alltid like genialt. AC/DC er altfor gode til å feile, og om ikkje Powerage er av dei absolutt beste albuma til bandet, så ligg det tett opp under.
Terningkast: 5
5. If You Want Blood (You`ve Got It) (LIVE) (1978)
Dette er den einaste livealbumet med Bon Scott, og vart spelt inn på turneen som følgte Powerage-albumet. Classic Rock kåra tidenes beste livealbum for eit par år sidan, og plasserte dette albumet på andreplass. Og det er det absolutt ein grunn til. Faktisk fleire. Riff Raff funkar enda betre enn på Powerage, og også Hell Aint A Bad Place To Be når nye dimensjonar. Whole Lotta Rosie begynner å finne forma, og det tiande og siste sporet er faktisk Rocker. Ideelt sett burde kanskje albumet blitt spelt inn i etterkant av Highway To hell, men vi seier ja takk og vel så det også til dette albumet.
Terningkast: 5
6. Highway To Hell (1979)
Alle songane kan koplast opp mot Bon Scott sin bortgang, som er datert til 19. februar 1980. Highway To Hell, Night Prowler, Love Hungry Man osv osv. Det er nesten umogeleg å trekke fram spor frå dette albumet. Samtlige ti songar er klassikarar! Sjølve songen If You Want blood, You`ve Got It er inkludert. Det same er Walk All Over You , Touch Too Much, Get It Hot og Beating Around The Bush. For å ikkje snakke om Girls Got Rhythm og Shot Down In Flames! Då er vel alle nemnt, og det skulle vel i grunnen berre mangle... Dette er utvilsamt eit av musikkhistoria sine aller største høgdepunkt, sjølv om AC/DC hadde eit enda sterkere album på lager - som vi kjem tilbake med når vi tar for oss AC/DC under Brian Johnson.
Terningkast: 6
Katalogen til bandet varierer frå land til land. Vi her oppe har ikkje tilgang til "TNT", men har i staden EP-en "74 Jailbreak". Vi tar likevel berre for oss dei seks heile albuma her:
1. High Voltage. (1975-76. Alt etter som.)
Opnar med Its A Long Way To The Top (If You Wanna Rock N Roll). Det tok eigentleg ikkje så langt tid før AC/DC nådde toppen, men songen har ein sterk symbolverdi den dag i dag, og vart mellom anna brukt i filmen "School Of Rock". Sekkepipesoloen er ikkje anna enn verdsklasse. To andre spor har likevel peika seg meir ut i ettertid, fordi dei har blitt gjengangarar på konsertane: The Jack og TNT. I tillegg er Rock N Roll Singer og tittelsporet av det fantastiske slaget. Ein debut det luktar svidd av!
Terningkast: 6
2. Dirty Deeds Done Dirt Cheap (Etter High Voltage ein gong, mest truleg i 76)
Kvaliteten på tittelkuttet kan ingen trekke tvil ved. Ein allsong som enno er med på konsertane(i den grad AC/DC har hatt konsert på tre, fire år). Resten av materialet er tøft og rølpete, sjølv om vi ikkje får høyre like mange klassikarar som på High Voltage. Verdt å merke seg er det at Angus og co aldri har vore nærmare ei ballade enn Ride On. Andre spor vi merkar oss er Love At First Feel, Big Balls, Rocker og Problem Child. AC/DC hadde med dette laga så mykje godt materiale at dei var etablerte rockarar i verdsklasse - og definitivt det beste og mest populære bandet i Australia.
Terningkast: 5
3. Let There Be Rock (1977)
No tok det verkeleg av! Dette albumet er ein rein demonstrasjon av tunge gitarar og songbare refreng. Ingen revolusjon på tekstsida - det er enno snakk om sex, drugs og rock and roll, men tittelsporet er ei artig sak. Har du sett musikkvideoen, der Bon er utkledd som prest? Songen er rocken sin versjon av skapingshistoria. Men AC/DC kom ikkje lenger enn til andre eller tredje dagen, før dei fann ut at rocken vart skapt. Andre sterke verk er Go Down, Dog Eat Dog, ein ny og nesten identisk versjon av Problem Child, og ikkje minst Hell Aint A Bad Place To Be. Vinnaren er likevel Whole Lotta Rosie - som dog gjer seg enda sterkare live, då publikum brølar Angus mellom kvar gitartrudelutt i byrjinga. Rosie er ei feit dame som har pryda scenene til bandet som ein plastikkfigur i mange herrens år. Låten vart forøvrig kåra til tidenes beste innan hardrock i 1978.
Terningkast: 6
4. Powerage (1978)
Albumet opnar som ei kule med Rock N Roll Damnation. Albumet sit generelt sett som ei kule, men materialet kan ikkje måle seg med det foregåande albumet. Sin City er ein seig og tøff låt, og Riff Raff er oversvømt med god gitar. Sistnemnte spor burde absolutt ha blitt spelt meir på konsertane enn kva den har blitt gjort dei siste 15, 20 åra. Elles er materialet bra, men ikkje alltid like genialt. AC/DC er altfor gode til å feile, og om ikkje Powerage er av dei absolutt beste albuma til bandet, så ligg det tett opp under.
Terningkast: 5
5. If You Want Blood (You`ve Got It) (LIVE) (1978)
Dette er den einaste livealbumet med Bon Scott, og vart spelt inn på turneen som følgte Powerage-albumet. Classic Rock kåra tidenes beste livealbum for eit par år sidan, og plasserte dette albumet på andreplass. Og det er det absolutt ein grunn til. Faktisk fleire. Riff Raff funkar enda betre enn på Powerage, og også Hell Aint A Bad Place To Be når nye dimensjonar. Whole Lotta Rosie begynner å finne forma, og det tiande og siste sporet er faktisk Rocker. Ideelt sett burde kanskje albumet blitt spelt inn i etterkant av Highway To hell, men vi seier ja takk og vel så det også til dette albumet.
Terningkast: 5
6. Highway To Hell (1979)
Alle songane kan koplast opp mot Bon Scott sin bortgang, som er datert til 19. februar 1980. Highway To Hell, Night Prowler, Love Hungry Man osv osv. Det er nesten umogeleg å trekke fram spor frå dette albumet. Samtlige ti songar er klassikarar! Sjølve songen If You Want blood, You`ve Got It er inkludert. Det same er Walk All Over You , Touch Too Much, Get It Hot og Beating Around The Bush. For å ikkje snakke om Girls Got Rhythm og Shot Down In Flames! Då er vel alle nemnt, og det skulle vel i grunnen berre mangle... Dette er utvilsamt eit av musikkhistoria sine aller største høgdepunkt, sjølv om AC/DC hadde eit enda sterkere album på lager - som vi kjem tilbake med når vi tar for oss AC/DC under Brian Johnson.
Terningkast: 6
Sunday, January 21, 2007
Noise Pollution på onsdag
Onsdag går årets første sending av det ekstremt populære radioprogrammet på lufta.
Klokkeslett:Ukjent
Tema: Vent og sjå. Tøft blir det i alle fall
Klokkeslett:Ukjent
Tema: Vent og sjå. Tøft blir det i alle fall
Wednesday, January 17, 2007
Ein parantes til historikken om Iron Maiden
Eg nemnte ikkje at eg sjølv har sett Maiden ved tre høve. Først under turneen sommaren 2005, då dei reiste rundt og spelte songar frå sin.e fire første album. Eg var i Oslo Spektrum både 28. og 29. juni det året. Konsertane var heilt verdsklasse! Håper det kjem noko frå den turneen på CD snart...
Så var eg i Vallhall 21. november i fjor, og var av dei 13000 som fekk høyre heile A Matter Of Life And Death den dagen. Fem slagarar vart også spelt - ein legendarisk kveld!
Så var eg i Vallhall 21. november i fjor, og var av dei 13000 som fekk høyre heile A Matter Of Life And Death den dagen. Fem slagarar vart også spelt - ein legendarisk kveld!
Black Sabbath
Gode gamle Sabbath har vi ikkje hatt om på Noise Pollution enno. Skal eg følge planen, så skal eg ta for meg dei i februar. Men så vart jo alt utsatt og eg finn ikkje igjen planen eg laga og så vidare. Men historia til Sabbath treng du ikkje vente på. Den har allereie ein mann med namnet Stig Kviljo skrive. Klikk deg inn på http://rightnextdoortohell.blogspot.com/ , og du finn historia til bandet i to delar ute i høgremenyen.
Mitt forhold til Black Sabbath begynte vel då eg først høyrte Paranoid (songen), men når det var, kan eg ikkje datere. Det eg veit, er at eg var i Tyskland hausten 2002. Eg hadde ingenting av Sabbath, men måtte ha det. Dessverre, kan eg seie i dag, valte eg ut ein tilfeldig CD blant 20 Sabbath-album på ei svær platesjappe på eit svært kjøpesenter i den ganske så svære byen Berlin. Og valet fall på Never Say Die.
Plata datt inn i discmanen, og vart underhaldninga mi på den historisk keisame ferda frå Berlin til Hareid. Eg meinte faktisk at det var ganske tøft. Tittelkuttet var flott, og Juniors Eye og andre songar fall lett i smak i sinnet til ein 15-åring.
Men det skulle bli så mykje betre.
Under juletreet seinare same år fann onkel Rasmus det for godt å legge Paranoid. Og kva var det eg gjorde den romjola? Jo. Det gjekk i Paranoid og atter Paranoid. På discman, og på den vesle CD-spelaren. War Pigs, Paranoid, Planat Caravan, Iron Man og så vidare.
Det at Rasmus gav meg eit 32 år gammalt album til jol, passa glimrande med at Ozzy var i vinden den romjola. Eg fekk supplert høyringa av albumet med spesialprogram om Ozzy på TV Norge, og x antal episoder av The Osbournes.
Eg høyrte gjennom Paranoid i dag. Og minna kjem fort på. Eg vart Sabbath-frelst romjola 2002.
Etter kvart som eg skriv dette, begynner eg å lure. Skal eg framskunde Sabbath-sendinga til neste onsdag. Og stiller du som studiogjest via telefon då, Stig Kviljo?
Mitt forhold til Black Sabbath begynte vel då eg først høyrte Paranoid (songen), men når det var, kan eg ikkje datere. Det eg veit, er at eg var i Tyskland hausten 2002. Eg hadde ingenting av Sabbath, men måtte ha det. Dessverre, kan eg seie i dag, valte eg ut ein tilfeldig CD blant 20 Sabbath-album på ei svær platesjappe på eit svært kjøpesenter i den ganske så svære byen Berlin. Og valet fall på Never Say Die.
Plata datt inn i discmanen, og vart underhaldninga mi på den historisk keisame ferda frå Berlin til Hareid. Eg meinte faktisk at det var ganske tøft. Tittelkuttet var flott, og Juniors Eye og andre songar fall lett i smak i sinnet til ein 15-åring.
Men det skulle bli så mykje betre.
Under juletreet seinare same år fann onkel Rasmus det for godt å legge Paranoid. Og kva var det eg gjorde den romjola? Jo. Det gjekk i Paranoid og atter Paranoid. På discman, og på den vesle CD-spelaren. War Pigs, Paranoid, Planat Caravan, Iron Man og så vidare.
Det at Rasmus gav meg eit 32 år gammalt album til jol, passa glimrande med at Ozzy var i vinden den romjola. Eg fekk supplert høyringa av albumet med spesialprogram om Ozzy på TV Norge, og x antal episoder av The Osbournes.
Eg høyrte gjennom Paranoid i dag. Og minna kjem fort på. Eg vart Sabbath-frelst romjola 2002.
Etter kvart som eg skriv dette, begynner eg å lure. Skal eg framskunde Sabbath-sendinga til neste onsdag. Og stiller du som studiogjest via telefon då, Stig Kviljo?
Iron Maiden - Historikken del 7
Reborn And Reincarnated
Sekstetten vart mottat som gudar over alt. Ikkje rart. Men kva med det nye materialet bandet kom med?
Brave New World (2000)
Terningkast: 4
Eit poppa album, som likna Seventh Son. Kvaliteten var ikkje heilt like god. Plata begynte veldig bra. The Wicker Man vart følgt av Ghost Of The Navigators, tittelkuttet og Blood Brothers. Tøft! Det at siste del av plata er litt i lengste og repeterande laget, trekk ned. Men gleda over at Maiden var tilbake med ei betre besetning og sitt beste album på 12 år, overskygga alt anna. For det var lett å gløyme 90-talet no!
Rock In Rio (livealbum)
Terningkast: 4
Heile seks nye songar blir inkludert, og det funkar. Overraskande er det at Bayley-låtane Sign Of The Cross og The Clansman funkar som berre juling! Elles er dei fleste av dei absolutte klassikarane på plass, og dei 200 000 tilskodarane i Rio hadde det nok artig. Like bra som Live After Death er det ikkje, men vi takkar heller ikkje nei til dette dobbeltalbumet.
Dance Of Death (2003)
Terningkast: 4
Maiden gjekk i nye retningar. Den klassiske gitaren kom på plass, og fleire av songane var lange og episke. Det funkar i grunnen bra, men låtmaterialet er ikkje overveldande. Rainmaker og No More Lies var det nærmaste vi kom klassikarar, og også tittelkuttet og Journeyman skil seg ut. Som heilheit var dette ei annleis Maiden-plate, som nesten tok steget opp blant dei store.
Death On The Road (Live)
Terningkast: 5
Trengte vi nok eit livealbum? Kanskje ikkje, men mange av songane frå Dance Of Death gjer seg betre på denne plata enn kva dei gjer på studioskiva. Klassikarane blir aldri spennande, men blir spelt inn i gode versjonar. Medlemmane var no blitt mellom 40 og 50 år, men lot seg ikkje stoppe av det.
A Matter Of Life And Death (2006)
Terningkast: 6
Eit uhyre av eit album! 70 minutt med musikk du aldri trudde du ville få frå denne gjengen i 2006. Maiden var nok einige sjølv også. Albumet vart spelt i si heilheit på kvar einaste konsert den påfølgande turneen. These Colours Dont Run, The Longest Day, The Reincarnation Of Benjamin Breeg og For The Greater Good Of God. Maiden spelar lengre, høgare, farlegare og har innhaldsrike tekstar som aldri før. Kven hadde trudd det?
Sekstetten vart mottat som gudar over alt. Ikkje rart. Men kva med det nye materialet bandet kom med?
Brave New World (2000)
Terningkast: 4
Eit poppa album, som likna Seventh Son. Kvaliteten var ikkje heilt like god. Plata begynte veldig bra. The Wicker Man vart følgt av Ghost Of The Navigators, tittelkuttet og Blood Brothers. Tøft! Det at siste del av plata er litt i lengste og repeterande laget, trekk ned. Men gleda over at Maiden var tilbake med ei betre besetning og sitt beste album på 12 år, overskygga alt anna. For det var lett å gløyme 90-talet no!
Rock In Rio (livealbum)
Terningkast: 4
Heile seks nye songar blir inkludert, og det funkar. Overraskande er det at Bayley-låtane Sign Of The Cross og The Clansman funkar som berre juling! Elles er dei fleste av dei absolutte klassikarane på plass, og dei 200 000 tilskodarane i Rio hadde det nok artig. Like bra som Live After Death er det ikkje, men vi takkar heller ikkje nei til dette dobbeltalbumet.
Dance Of Death (2003)
Terningkast: 4
Maiden gjekk i nye retningar. Den klassiske gitaren kom på plass, og fleire av songane var lange og episke. Det funkar i grunnen bra, men låtmaterialet er ikkje overveldande. Rainmaker og No More Lies var det nærmaste vi kom klassikarar, og også tittelkuttet og Journeyman skil seg ut. Som heilheit var dette ei annleis Maiden-plate, som nesten tok steget opp blant dei store.
Death On The Road (Live)
Terningkast: 5
Trengte vi nok eit livealbum? Kanskje ikkje, men mange av songane frå Dance Of Death gjer seg betre på denne plata enn kva dei gjer på studioskiva. Klassikarane blir aldri spennande, men blir spelt inn i gode versjonar. Medlemmane var no blitt mellom 40 og 50 år, men lot seg ikkje stoppe av det.
A Matter Of Life And Death (2006)
Terningkast: 6
Eit uhyre av eit album! 70 minutt med musikk du aldri trudde du ville få frå denne gjengen i 2006. Maiden var nok einige sjølv også. Albumet vart spelt i si heilheit på kvar einaste konsert den påfølgande turneen. These Colours Dont Run, The Longest Day, The Reincarnation Of Benjamin Breeg og For The Greater Good Of God. Maiden spelar lengre, høgare, farlegare og har innhaldsrike tekstar som aldri før. Kven hadde trudd det?
Iron Maiden - Historikken del 6
Nye tider - keisam musikk
Blaze Bayley (ex Wolfsbane) hadde inga dårleg røyst. Men erstatte Dickinson kunne han ikkje - sjølv om det var nettopp han som fekk det oppdraget. Dei to platene Maiden laga med Bayley var særs lite spennande, og høgdepunkta var det få av. Ikkje var det Bayley sin feil. Låtmaterialet var svakt, og bandet virka umotivert.
The X Factor (1995):
Terningkast: 2
Opningskuttet Sign Of The Cross gjer seg godt, men elles er her ingenting å skryte av.
Virtual XI (1998)
Terningkast: 2
Det var fotball-VM, og Iron Maiden spelte på det - utan å lukkast. Futureal og The Clansman er tøffe, men det er vanskeleg å snakke varmt om andre spor her.
I 1999 kom ei nyhende som nesten var for god til å vere sann. Dickinson kom tilbake, og Adrian Smith kom inn som ein tredje gitarist. No var Maiden ein sekstett!
Blaze Bayley (ex Wolfsbane) hadde inga dårleg røyst. Men erstatte Dickinson kunne han ikkje - sjølv om det var nettopp han som fekk det oppdraget. Dei to platene Maiden laga med Bayley var særs lite spennande, og høgdepunkta var det få av. Ikkje var det Bayley sin feil. Låtmaterialet var svakt, og bandet virka umotivert.
The X Factor (1995):
Terningkast: 2
Opningskuttet Sign Of The Cross gjer seg godt, men elles er her ingenting å skryte av.
Virtual XI (1998)
Terningkast: 2
Det var fotball-VM, og Iron Maiden spelte på det - utan å lukkast. Futureal og The Clansman er tøffe, men det er vanskeleg å snakke varmt om andre spor her.
I 1999 kom ei nyhende som nesten var for god til å vere sann. Dickinson kom tilbake, og Adrian Smith kom inn som ein tredje gitarist. No var Maiden ein sekstett!
Iron Maiden - Historikken del 5
Nedturen
Med Smith ute av bandet, vart Janick Gers valt som erstattar. Det var ikkje dei einaste skiftet. Også stilen stod for forandring. No skulle sceneshowet strippast ned - og musikalsk sett bar det tilbake til røtene. Det gjekk ikkje så bra...
No Prayer For The Dying (1990)
Terningkast: 3
Enkelte brukbare songar fekk sin plass på skiva, men heller ikkje Tailgunner, Holy Smoke eller Bringing Your Daughter ... To The Slaughter var det heilt store. Det til tross for at sistnemnte song vart Maiden sin første til å toppe den britiske singellista. Totalinntrykket av plata er svakt - men kanskje var vi berre blitt vande med at Maiden alltid leverte.
Fear Of The Dark (1992)
Terningkast: 4
Neste plate ut var eit hakk betre, men det kjem nok av at plata har ein song som stikk seg spesielt ut: Fear Of The Dark. Låten er i aller høgste grad betre live, men studioversjonen gjer seg heller ikkje vekk. Elles kunne både Afraid To Shoot Strangers, From Here To Eternity og Be uick Or Be Dead hevde seg. Plata er dessverre altfor lang (58 min) i høve til kvaliteten, og både Chains Of Misery og Judas Be My Guide burde blitt igjen i studio.
Så forsvann også Bruce Dickinson, fordi han vart lei og umotivert. Plateselskapet utnytta det til det fulle, og heile tre livealbum vart gitt ut etter at han slutta:
A Real Dead One - Klassikarar frå dei fem første albuma. Nesten utan høgdepunkt - ei unødvendig plate. Terningkast: 2
A Real Live One - Songar frå dei fire siste albuma. Langt betre utført enn dei gamle klassikarane. Terningkast: 4
Live At Donigton - For andre gong spelte Maiden på Monsters Of Rock. Det måtte sjølvsagt dokumenterast. Ei heilt grei dobbel liveplate. Materialet skil seg ikkje ut frå dei A Real Dead/Live One. Terningkast: 3
Det var ikkje berre Dickinson som gav seg. Det gjorde også produsent Martin Birch. Kunne dette gå bra?
Med Smith ute av bandet, vart Janick Gers valt som erstattar. Det var ikkje dei einaste skiftet. Også stilen stod for forandring. No skulle sceneshowet strippast ned - og musikalsk sett bar det tilbake til røtene. Det gjekk ikkje så bra...
No Prayer For The Dying (1990)
Terningkast: 3
Enkelte brukbare songar fekk sin plass på skiva, men heller ikkje Tailgunner, Holy Smoke eller Bringing Your Daughter ... To The Slaughter var det heilt store. Det til tross for at sistnemnte song vart Maiden sin første til å toppe den britiske singellista. Totalinntrykket av plata er svakt - men kanskje var vi berre blitt vande med at Maiden alltid leverte.
Fear Of The Dark (1992)
Terningkast: 4
Neste plate ut var eit hakk betre, men det kjem nok av at plata har ein song som stikk seg spesielt ut: Fear Of The Dark. Låten er i aller høgste grad betre live, men studioversjonen gjer seg heller ikkje vekk. Elles kunne både Afraid To Shoot Strangers, From Here To Eternity og Be uick Or Be Dead hevde seg. Plata er dessverre altfor lang (58 min) i høve til kvaliteten, og både Chains Of Misery og Judas Be My Guide burde blitt igjen i studio.
Så forsvann også Bruce Dickinson, fordi han vart lei og umotivert. Plateselskapet utnytta det til det fulle, og heile tre livealbum vart gitt ut etter at han slutta:
A Real Dead One - Klassikarar frå dei fem første albuma. Nesten utan høgdepunkt - ei unødvendig plate. Terningkast: 2
A Real Live One - Songar frå dei fire siste albuma. Langt betre utført enn dei gamle klassikarane. Terningkast: 4
Live At Donigton - For andre gong spelte Maiden på Monsters Of Rock. Det måtte sjølvsagt dokumenterast. Ei heilt grei dobbel liveplate. Materialet skil seg ikkje ut frå dei A Real Dead/Live One. Terningkast: 3
Det var ikkje berre Dickinson som gav seg. Det gjorde også produsent Martin Birch. Kunne dette gå bra?
Iron Maiden - Historikken del 4
Nye Maiden
Harris og co tok inn synthgitarar på Somewhere In Time (1986), og keyboard på Seventh Son Of A Seventh Son (1988). Enkelte mislikte det der og då. Langt fleire elskar det i dag.
Somewhere In Time
Terningkast: 6
Adrian Smith leverer sitt beste materiale nokon gong på denne plata. Han står for tre av åtte verk, inkludert begge singelane, Stranger In A Strange Land og Wasted Years. Men det var fleire songar som utmerka seg. Caught Somewhere In Time, Heaven Can Wait og Sea Of Madness går heller ikkje ut av hovudet ditt sånn utan vidare. Iron Maiden rocka ikkje i sine gamle fotspor. Dei gjekk nye vegar, og sett i ettertid var ikkje det eit dumt val i det heile. Somewhere In Time er Maiden på sitt aller beste.
Seventh Son Of A Seventh Son
Terningkast: 6
Eit temaalbum, og også det mest popliknade Maiden har levert - i alle fall fram til Brave New World. Seventh Son er fullført, morosamt, annleis og mystisk. Harris er som vanleg i god songskrivarform, og kven kan klage når også Smith og Dickinson er det. The Evil That Men Do og Can I Play With Madness blir enno spelt live, men fleire skattar gøymer seg her: The Clairvoyant, Infinite Dreams og ikkje minst opningskuttet Moonchild.
I 1989 valte Adrian Smith å hoppe av toget. Det skulle få uheldige konsekvensar for bandet...
Harris og co tok inn synthgitarar på Somewhere In Time (1986), og keyboard på Seventh Son Of A Seventh Son (1988). Enkelte mislikte det der og då. Langt fleire elskar det i dag.
Somewhere In Time
Terningkast: 6
Adrian Smith leverer sitt beste materiale nokon gong på denne plata. Han står for tre av åtte verk, inkludert begge singelane, Stranger In A Strange Land og Wasted Years. Men det var fleire songar som utmerka seg. Caught Somewhere In Time, Heaven Can Wait og Sea Of Madness går heller ikkje ut av hovudet ditt sånn utan vidare. Iron Maiden rocka ikkje i sine gamle fotspor. Dei gjekk nye vegar, og sett i ettertid var ikkje det eit dumt val i det heile. Somewhere In Time er Maiden på sitt aller beste.
Seventh Son Of A Seventh Son
Terningkast: 6
Eit temaalbum, og også det mest popliknade Maiden har levert - i alle fall fram til Brave New World. Seventh Son er fullført, morosamt, annleis og mystisk. Harris er som vanleg i god songskrivarform, og kven kan klage når også Smith og Dickinson er det. The Evil That Men Do og Can I Play With Madness blir enno spelt live, men fleire skattar gøymer seg her: The Clairvoyant, Infinite Dreams og ikkje minst opningskuttet Moonchild.
I 1989 valte Adrian Smith å hoppe av toget. Det skulle få uheldige konsekvensar for bandet...
Iron Maiden - Historikken del 3
I flytsona
Nicko McBrain tok over trommestikkene til Clive Burr framfor bandet sitt fjerde album, Piece of Mind. Dickinson, Murray, Smith, Harris og McBrain skulle bli bandet sin kvintett på dei fire neste albuma.
Piece Of Mind – Terningkast: 5
Maiden var i siget, og leverte i 1983 nok eit solid album. Harris hadde stått for det aller meste av låtmaterialet på dei tre første skivene, men no vart også dei andre involvert. Dickinson fekk sitt første låtbidrag til bandet i den nærmast episke Revelations. Det sporet som likevel stakk seg aller mest ut, var The Trooper. Denne songen tar heilt av på konsertane den dag i dag. Makan til orgie i samspelte sologitarar finn du neppe. Andre legendariske spor var opninga Where Eagles Dare og Die With Your Boots On. Hadde dei andre spora vore eit par hakk betre, kunne også Piece Of Mind innkassert ein 6-ar på terningen.
Powerslave – Terningkast: 5
I 1984 tok Iron Maiden med Eddie til Egypt. Coveret er eit av musikkhistoria sine beste!
Kva så med innhaldet på plata? Ingenting å klage på denne gongen heller. Aces High sparkar det heile i gong, etterfølgt av 2 Minutes To Midnight, ein song som tar for seg 2. verdskrig. Deretter følger fire heilt greie spor, før det heile blir avslutta på det mest meisterlege vis. Først med det fantastiske tittelkuttet, og til slutt 13 minutt lange The Rime Of The Ancient Mariner. Det er rett og slett synd at sistnemnte meisterverk ikkje har blitt spelt live sidan 1987.
Live After Death – Terningkast: 6
Iron Maiden tok seg ut på ein årelang turne med namnet World Slavery Tour. Det resulterte i ei liveskive. Live After Death er i det store og heile Iron Maiden sine beste songar til då framført live på det mest glimrande vis. Plata blir innleia av ein tale av Winston Churchill, før den blir sparka offisielt i gong med Aces High. Skal eit spor trekkast fram frå liveplata, så er det The Rime Of The Ancient Mariner. Liveversjonen overgår den som vart spelt inn i studio, og gjer definitivt at rygghåra dine reiser seg – sjølv om du ikkje har hår på ryggen. Live After Death er pensum!
Nicko McBrain tok over trommestikkene til Clive Burr framfor bandet sitt fjerde album, Piece of Mind. Dickinson, Murray, Smith, Harris og McBrain skulle bli bandet sin kvintett på dei fire neste albuma.
Piece Of Mind – Terningkast: 5
Maiden var i siget, og leverte i 1983 nok eit solid album. Harris hadde stått for det aller meste av låtmaterialet på dei tre første skivene, men no vart også dei andre involvert. Dickinson fekk sitt første låtbidrag til bandet i den nærmast episke Revelations. Det sporet som likevel stakk seg aller mest ut, var The Trooper. Denne songen tar heilt av på konsertane den dag i dag. Makan til orgie i samspelte sologitarar finn du neppe. Andre legendariske spor var opninga Where Eagles Dare og Die With Your Boots On. Hadde dei andre spora vore eit par hakk betre, kunne også Piece Of Mind innkassert ein 6-ar på terningen.
Powerslave – Terningkast: 5
I 1984 tok Iron Maiden med Eddie til Egypt. Coveret er eit av musikkhistoria sine beste!
Kva så med innhaldet på plata? Ingenting å klage på denne gongen heller. Aces High sparkar det heile i gong, etterfølgt av 2 Minutes To Midnight, ein song som tar for seg 2. verdskrig. Deretter følger fire heilt greie spor, før det heile blir avslutta på det mest meisterlege vis. Først med det fantastiske tittelkuttet, og til slutt 13 minutt lange The Rime Of The Ancient Mariner. Det er rett og slett synd at sistnemnte meisterverk ikkje har blitt spelt live sidan 1987.
Live After Death – Terningkast: 6
Iron Maiden tok seg ut på ein årelang turne med namnet World Slavery Tour. Det resulterte i ei liveskive. Live After Death er i det store og heile Iron Maiden sine beste songar til då framført live på det mest glimrande vis. Plata blir innleia av ein tale av Winston Churchill, før den blir sparka offisielt i gong med Aces High. Skal eit spor trekkast fram frå liveplata, så er det The Rime Of The Ancient Mariner. Liveversjonen overgår den som vart spelt inn i studio, og gjer definitivt at rygghåra dine reiser seg – sjølv om du ikkje har hår på ryggen. Live After Death er pensum!
Iron Maiden - Historikken del 2
Ny vokalist - tidlaus plate
The Number Of The Beast - Terningkast 6
Inn for Paul Di Anno kom ein kar som hadde vore vokalist i Samson. Der kalla han seg Bruce Bruce, men Harris og co meinte at det vart for flåsete, og mannen som erstatta Di Anno tok tilbake sitt gamle namn - Bruce Dickinson.
Dickinson hadde (og har enno) kanksje den kraftigaste og mest slitesterke røysta innan hard- og heavyrock. "Sirena" vart han kalla, grunna den operaliknande røysta.
Dicksinson sitt første album med Iron Maiden var "The Number Of The Beast" frå 1982. Det var då det verkeleg tok av. Tittelsporet, radiohiten "Run To The Hills" og meisterverket "Hallowed Be Thy Name" er alle rockeslgarar utanom det normale. Dei fem øvrige spora (seks på utgåva som blir gitt ut no) var også av eit farleg kaliber. Spørr du fansen, vil kanskje ein høgast prosentandel svare at dette er Maiden sitt beste album.
Som så altfor mange andre band, vart også Harris og co beskylda for å vere satanistiske. Tala 666 i refrenget på "The Number Of The Beast", teksta i den songen forøvrig, samt ein djevelliknande figur saman med Eddie på coveret, vart for mykje for ein del kristne. Harris fortel at teksta rett og slett er basert på ein draum.
Martin Birch var no fast produsent, og med ein svolten vokalist, ein som alltid stødig bassist og songskrivar, samt to gitaristar som utfylla kvarandre på det mest imponerande vis, måtte rett og slett berre The Number Of The Beast bli ein tidlaus klassikar.
The Number Of The Beast - Terningkast 6
Inn for Paul Di Anno kom ein kar som hadde vore vokalist i Samson. Der kalla han seg Bruce Bruce, men Harris og co meinte at det vart for flåsete, og mannen som erstatta Di Anno tok tilbake sitt gamle namn - Bruce Dickinson.
Dickinson hadde (og har enno) kanksje den kraftigaste og mest slitesterke røysta innan hard- og heavyrock. "Sirena" vart han kalla, grunna den operaliknande røysta.
Dicksinson sitt første album med Iron Maiden var "The Number Of The Beast" frå 1982. Det var då det verkeleg tok av. Tittelsporet, radiohiten "Run To The Hills" og meisterverket "Hallowed Be Thy Name" er alle rockeslgarar utanom det normale. Dei fem øvrige spora (seks på utgåva som blir gitt ut no) var også av eit farleg kaliber. Spørr du fansen, vil kanskje ein høgast prosentandel svare at dette er Maiden sitt beste album.
Som så altfor mange andre band, vart også Harris og co beskylda for å vere satanistiske. Tala 666 i refrenget på "The Number Of The Beast", teksta i den songen forøvrig, samt ein djevelliknande figur saman med Eddie på coveret, vart for mykje for ein del kristne. Harris fortel at teksta rett og slett er basert på ein draum.
Martin Birch var no fast produsent, og med ein svolten vokalist, ein som alltid stødig bassist og songskrivar, samt to gitaristar som utfylla kvarandre på det mest imponerande vis, måtte rett og slett berre The Number Of The Beast bli ein tidlaus klassikar.
Tuesday, January 16, 2007
Iron Maiden - Historikken del 1
Før noko vart spelt inn
I det herrens år 1975 vart bandet Iron Maiden starta opp i Aust-London. Medlemmane kom og gjekk. Steve Harris, bassist og songskrivar, var den einaste som var med heile vegen. Gitarist Dave Murray var også med eit par år, før han forlot bandet igjen. Denne perioda i bandet får du forøvrig eit fantastisk innblikk i på DVD-en "Early Days". Anbefalast!
Maiden spelte på klubbar i Aust-London. Etter kvart jobba dei seg opp eit namn, og fekk tilbod om platekontrakt. Men for at dei skulle få det, måtte dei klippe seg (punken oppstod på denne tida), og derfor svara Harris og co nei.
Iron Maiden vart ein del av The New Wave Of British Heavy Metal, saman med band som Judas Priest og Def Leppard. Skjønt - Maiden liknar ikkje sistnemnte band i det heile!
Kva var det som kjenneteikna musikken til Maiden? Jo. Bandet hadde to tvillinggitarar, som var vanvittig samstemte med den urstødige Harris på bass. Ein kan seie at musikken likna punk, men Maiden-medlemmane kunne verkeleg musikk!
Di Anno-perioden
I 1979 platedebuterte Iron Maiden med EP-en Soundhouse Tapes. Den vart først gitt ut i 5000 eksemplar, og er eit produkt som går for høge prisar blant samlarar og fans. Besetninga på EP-en var: Paul Di Anno (vokal), Steve Harris (bass), Dave Murray (gitar) og Doug Sampson (trommer). Legg merke til at berre ein gitarist var med!
a) "Iron Maiden" Terningkast: 5
I hardrocken sin store år, 1980, kom Maiden sitt debutalbum. Plata fekk ingen annan tittel enn rett og slett Iron Maiden, og den etter kvart så sagnomsuste maskoten Eddie fekk pryde coveret. Spora på albumet var dei som bandet hadde spelt på pubane og klubbane dei siste fem åra. "Iron Maiden", "Prowler", "Runnin Free", "Sanctuary" og "Phantom Of The Opera" er slagarar den dag i dag. Enkelte meiner at dette er Iron Maiden sitt beste album. Andre er einige med Steve Harris, som ikkje var nøgd med produksjonen i det heile. - Det kunne ha blitt eit sterkt album, har Harris sagt i ettertid. Besetninga på albumet var: Di Anno (vokal), Harris (bass), Murray (gitar), Dennis Stratton (gitar) og Clive Burr (trommer).
b) "Killers" Terningkast: 5
I 1981 kom Maiden sitt andre album ut: "Killers". Stratton hadde no blitt erstatta av Adrian Smith. Sistnemnte var ein kar bandet ville ha hatt med i fleire år, men inntil no hadde han prioritert andre prosjekt. Killers hadde ein langt betre produksjonen enn det foregåande albumet. Kvifor? Jo. Martin Birch sat bak spakane. Han hadde mellom anna produsert Deep Purple sitt legendariske Machine Head-album.
Enkelte seier at Killers er eit slett album songmessig sett - med songar som ikkje var gode nok for debutalbumet. Andre seier at dette er bandet, og kanskje også rockehistoria sitt beste verk. Di Anno slutta i bandet etter turneen. Maiden hadde blitt eit stort band, og Di Anno ville ikkje lenger vere med. Dei to første albuma har eine og åleine gitt han ein sentral plass i rockehistoria. Di Anno kunne skilte med ei sleip, pønkete og slitesterk røyst.
Wratchild var ein song som av ein eller annan grunn ikkje kom med på debutalbumet. Den gjorde seg godt på Killers, og blir spelt fast på konsertane den dag i dag. Andre høgdepunkt på albumet er Ides Of March, Murders In The Rou Morgue og tittelkuttet.
I det herrens år 1975 vart bandet Iron Maiden starta opp i Aust-London. Medlemmane kom og gjekk. Steve Harris, bassist og songskrivar, var den einaste som var med heile vegen. Gitarist Dave Murray var også med eit par år, før han forlot bandet igjen. Denne perioda i bandet får du forøvrig eit fantastisk innblikk i på DVD-en "Early Days". Anbefalast!
Maiden spelte på klubbar i Aust-London. Etter kvart jobba dei seg opp eit namn, og fekk tilbod om platekontrakt. Men for at dei skulle få det, måtte dei klippe seg (punken oppstod på denne tida), og derfor svara Harris og co nei.
Iron Maiden vart ein del av The New Wave Of British Heavy Metal, saman med band som Judas Priest og Def Leppard. Skjønt - Maiden liknar ikkje sistnemnte band i det heile!
Kva var det som kjenneteikna musikken til Maiden? Jo. Bandet hadde to tvillinggitarar, som var vanvittig samstemte med den urstødige Harris på bass. Ein kan seie at musikken likna punk, men Maiden-medlemmane kunne verkeleg musikk!
Di Anno-perioden
I 1979 platedebuterte Iron Maiden med EP-en Soundhouse Tapes. Den vart først gitt ut i 5000 eksemplar, og er eit produkt som går for høge prisar blant samlarar og fans. Besetninga på EP-en var: Paul Di Anno (vokal), Steve Harris (bass), Dave Murray (gitar) og Doug Sampson (trommer). Legg merke til at berre ein gitarist var med!
a) "Iron Maiden" Terningkast: 5
I hardrocken sin store år, 1980, kom Maiden sitt debutalbum. Plata fekk ingen annan tittel enn rett og slett Iron Maiden, og den etter kvart så sagnomsuste maskoten Eddie fekk pryde coveret. Spora på albumet var dei som bandet hadde spelt på pubane og klubbane dei siste fem åra. "Iron Maiden", "Prowler", "Runnin Free", "Sanctuary" og "Phantom Of The Opera" er slagarar den dag i dag. Enkelte meiner at dette er Iron Maiden sitt beste album. Andre er einige med Steve Harris, som ikkje var nøgd med produksjonen i det heile. - Det kunne ha blitt eit sterkt album, har Harris sagt i ettertid. Besetninga på albumet var: Di Anno (vokal), Harris (bass), Murray (gitar), Dennis Stratton (gitar) og Clive Burr (trommer).
b) "Killers" Terningkast: 5
I 1981 kom Maiden sitt andre album ut: "Killers". Stratton hadde no blitt erstatta av Adrian Smith. Sistnemnte var ein kar bandet ville ha hatt med i fleire år, men inntil no hadde han prioritert andre prosjekt. Killers hadde ein langt betre produksjonen enn det foregåande albumet. Kvifor? Jo. Martin Birch sat bak spakane. Han hadde mellom anna produsert Deep Purple sitt legendariske Machine Head-album.
Enkelte seier at Killers er eit slett album songmessig sett - med songar som ikkje var gode nok for debutalbumet. Andre seier at dette er bandet, og kanskje også rockehistoria sitt beste verk. Di Anno slutta i bandet etter turneen. Maiden hadde blitt eit stort band, og Di Anno ville ikkje lenger vere med. Dei to første albuma har eine og åleine gitt han ein sentral plass i rockehistoria. Di Anno kunne skilte med ei sleip, pønkete og slitesterk røyst.
Wratchild var ein song som av ein eller annan grunn ikkje kom med på debutalbumet. Den gjorde seg godt på Killers, og blir spelt fast på konsertane den dag i dag. Andre høgdepunkt på albumet er Ides Of March, Murders In The Rou Morgue og tittelkuttet.
Sunday, January 14, 2007
Rock and roll aint NOISE POLLUTION (Young/Young/Scott)
Noise Pollution er eit radioprogram som eg har på Studentkanalen. Kor mange som høyrer på? Det kan umogeleg vere mange. Eg gjer det berre fordi det er artig, og hard- og heavyrock er noko eg elskar.
Vi har hatt fem sendingar til no.
1. Iron Maiden. Programmet gjekk 15. november, seks dagar før eg og 13000 andre såg dei i Vallhall. Vi spelte følgande songar: Wratchild, Run To The Hills, The Trooper, Fear Of The Dark.
2. Metallica sine tre første album. Eg hadde med meg Runar i studio. Vi spelte Seek And Destroy, For Whom The Bell Tolls, Battery og (Welcome Home) Sanitarium.
3. Def Leppard. Så gjekk vi altså frå to harde band til eit av den litt mjukare sorten. Photograph, Rock Rock (Til You Drop) (som programmet eigentleg skulle heite), Animal, Hysteria og coverlåten The Golden Age Of Rock And Roll fekk æra av å bli kringkasta.
4. Van Halen. Eg klarte å presse heile sju spor inn på ein halvtime: Eruption, Aint Talkin Bout Love, Dance The Night Away, Mean Street, Jump, Panama og Why Cant This Be Love.
5. Jolespesial. Eg kåra tidenes 13 beste hardrockalbum. Kanskje ikkje nødvendigvis mine 13 favorittar. Dette var reint objektivt sett. Eg delte det inn i "røkla": Nirvana - Nevermind, Sex Pistols - Never Mind The Bollocks, Black Sabbath - Paranoid, Led Zeppelin - Physical Grafitti, Thin Lizzy - Live And Dangerous, Extreme - Pornografitti, Bon Jovi - Slippery When Wet, Van Halen - 1984, Whitesnake - 1987, Aerosmith - Rocks. Albuma som kom "på pallen": 3. Guns N Roses - Appetite For Destruction. 2. Def Leppard - Pyromania. 1. AC/DC - Back In Black.
Ein song vart spelt frå kvart album. Eg røper ikkje kva. For sendinga ligg ute på nettet, www.studentkanalen.com, til 24. janauar. Då er eg nemleg tilbake med ei ny utgåve av Noise Pollution.
Tema?
Det blir nok anten AC/DC under Bon Scott, Aerosmith, Mötley Crüe eller temasendinga Norway vs. Sweden.
Meir info kjem.
Vi har hatt fem sendingar til no.
1. Iron Maiden. Programmet gjekk 15. november, seks dagar før eg og 13000 andre såg dei i Vallhall. Vi spelte følgande songar: Wratchild, Run To The Hills, The Trooper, Fear Of The Dark.
2. Metallica sine tre første album. Eg hadde med meg Runar i studio. Vi spelte Seek And Destroy, For Whom The Bell Tolls, Battery og (Welcome Home) Sanitarium.
3. Def Leppard. Så gjekk vi altså frå to harde band til eit av den litt mjukare sorten. Photograph, Rock Rock (Til You Drop) (som programmet eigentleg skulle heite), Animal, Hysteria og coverlåten The Golden Age Of Rock And Roll fekk æra av å bli kringkasta.
4. Van Halen. Eg klarte å presse heile sju spor inn på ein halvtime: Eruption, Aint Talkin Bout Love, Dance The Night Away, Mean Street, Jump, Panama og Why Cant This Be Love.
5. Jolespesial. Eg kåra tidenes 13 beste hardrockalbum. Kanskje ikkje nødvendigvis mine 13 favorittar. Dette var reint objektivt sett. Eg delte det inn i "røkla": Nirvana - Nevermind, Sex Pistols - Never Mind The Bollocks, Black Sabbath - Paranoid, Led Zeppelin - Physical Grafitti, Thin Lizzy - Live And Dangerous, Extreme - Pornografitti, Bon Jovi - Slippery When Wet, Van Halen - 1984, Whitesnake - 1987, Aerosmith - Rocks. Albuma som kom "på pallen": 3. Guns N Roses - Appetite For Destruction. 2. Def Leppard - Pyromania. 1. AC/DC - Back In Black.
Ein song vart spelt frå kvart album. Eg røper ikkje kva. For sendinga ligg ute på nettet, www.studentkanalen.com, til 24. janauar. Då er eg nemleg tilbake med ei ny utgåve av Noise Pollution.
Tema?
Det blir nok anten AC/DC under Bon Scott, Aerosmith, Mötley Crüe eller temasendinga Norway vs. Sweden.
Meir info kjem.
Subscribe to:
Comments (Atom)