The Devil Cried

Black Sabbath (med Live Evil-besetninga) har gitt ut ein ny låt, i det høvet at dei har spelt inn tre nye songar på eit "Sabbath med Dio"-samlealbum med Dio i slutten av april.

http://www.black-sabbath.com/news/2007/02/listen_to_the_devil_cried_legally.html

Eg har førebels gitt den terningkast 4, men det kan godt hende at den veks i mine øyrer etter kvart.

------------------------------------------------------------------

I dag er det også klart for Whitesnake spesial på Noise Pollution.

Låtlista blir:

Burn (Deep Purple)
Walking In The Shadow Of The Blues
Crying In The Rain (S&S-versjonen)
Love Aint No stranger
Here I Go Again (tatt frå Absolute Rock (2002). Etterforskninga mi har så langt koem fram til at dette er ein versjon som vart spelt inn i høve til eit best of-album med Whitesnake i 1994)
Fool For Your Loving (Slif Of The Tongue-versjonen)

Ein tur i skuggen av bluesen: Whitesnake up next

Neste sending skal ta for seg eit av dei store banda i 2006 - Whitesnake. Dei gav ikkje ein gong ut nytt studioalbum i fjor, men 20 år etter at dei var på toppen av karriera si har David Coverdale (biletet) og co fått ein ny giv: Nye konsertar, nye medlemmar, ein musikk-DVD som mange meiner er den beste i sin sjanger, og i november gav dei ut eit livelabum med eit par nye songar.

Whitesnake er så mykje meir enn Here I Go Again og Is This Love. For all del: Whitesnake beherskar poweballadene betre enn dei fleste, men dei var først og fremst eit blueshardrockband, som mellom anna stod bak Fool For Your Loving og Still Of The Night.

Historikken til Whitesnake er ikkje så godt dokumentert på nettet. Men ved å samle opp ymse info frå ulike platecover og nettstader, har Noise Polltion begynt å få puslespelbitane på plass.

Klokka 20.00 onsdag begynner vi med røtene til Whitensnake - då David Coverdale, Jon Lord og Ian Paice var tre av fem medlemmar i Deep Purple. Og så held vi det gåande til du rett og slett ikkje kan unngå å kjøpe plater eller laste ned musikk av den kvite slangen.

Kva skal vi ha om neste gong?

Tja. Klarer ikkje heilt å bestemme meg.

Vi har hatt:

1. Iron Maiden
2. Metallica sine tre første album
3. Def Leppard
4. Van Halen
5. Tidenes hardrockplater
6. AC/DC under Bon Scott
7. Aerosmith
8. Ozzy Osbourne
9. RIFF
10. Guns N Roses

Eg vurderer Whitesnake, Deep Purple, Sabbath, Zeppelin, DumDum Boys, Punksjangeren, 90-talet, AC/DC under Brian Johnson og KISS som aktuelle kandidatar til å vere tema på sending nummer 11.

Forslag?

Den ultimate Metallica-konserten

er at dei spelar 94% av alt materialet dei har laga. Men her serverer vi den ultimate og realistiske setlista. Det er ingen hemmeligheit at eg likar dei fem første albuma best. Stoff frå dei vil prege lista. I tillegg krydrar vi med eit par coverlåtar. Eg set opp 17 songar. Metallica sine songar er relativt lange, men dei er av dei banda som ofte plar spele lange konsertar.

1. Blackened
2. Enter Sandman
3. Fight Fire With Fire (Eg slår på stortromma, og vil ha tre opningssongar. Enter Sandman er jo obligatorisk, men eg kunne faktisk heller tenkt meg Blackened aller først. Fight Fire With Fire kunne eg meir enn gjerne tenkt meg å ha med, og då også helst tidleg i konserten.)
4. Creeping Death (Obligatorisk song! Metallica på sitt aller beste! Må også kome tidleg)
5. Welcome Home (Sanatarium) (Ein av mine ypperste Metallica-favorittar)
6. Nothing Else Matters (Ein elsk/hat-song for min del. Ei kjempemessig ballade, men songen har dessverre blitt ein klisje. Må likevel vere med her)
7. Hit The Lights (Kill Em All er underrepresentert her. Kunne valt the Four Horsemen, men eg tar denne)
8. Orion (Ein skikkeleg outsider. Dette er ein åtte minutt lang instrumental frå Master of Puppets. Rein verdsklasse, spør du meg)
9. Whereever I May Roam (Eg har droppa The Unforgiven og Sad But True frå Black Album. Kvifor? Denne er kanksje ikkje like kjend, men er betre)
10. Fade To Black (Frysningar!)
11. For Whom The Bell Tolls (Min Metallica-favoritt)
12. Battery
13. Master Of Puppets (Før pausa vil eg ha obligatorisk snacks frå MOP)

Ekstranummer:

14. Seek And Destroy (Med Newsted ute skal Hetfield synge denne. Eg vil ikkje ha ein 23 minutts versjon. Berre gode gamle SAD!)
15. Whiskey In The Jar (Dei lærde stridast om kva versjon av denne songen som er best: Thin Lizzy sin, eller Metallica? Vanskeleg spørsmål. Men eg vil i alle fall ha Metallica til å spele den.)
16. One
17. Stone Cold Crazy (Eg vurderte One til slutt. Men det blir kanskje enda tøffare med One nest sist, og så Queen-coveren til slutt. På San Diego-konserten (1992) avsluttar dei med Stone Cold Crrrrazy, og det funkar fjell!)

Dette var vanskeleg! Mange hjartebarn som datt i grava her, som Hero of The Day, King Nothing, The Unforgiven, Sad But True, Harvester Of Sorrow, ...and Justice For All, og mykje frå dei tre første albuma, samt coverlåtar.

Guns N Roses-sendinga ligg ute

Enjoy it!

Vi serverer fire store songar, historikk, og Henrik Bolstad Banne er med som special guest per telefon.

Speleliste:

Sweet Child O Mine
Patience
You Could Be Mine
November Rain

Metallica til Noreg! Og kanskje Van Halen?

Metallica skal spele på alle Hovin Hovin 10. juli. Underteikna har meget lyst på konserten, men den kan faktisk bli hard kamp om billettane til konserten, og det heile må vurderast opp mot ein heller slett økonomi. Etter kvart vil "den ultimate Metallica-konserten si setliste bli lagt ut her.

Det har også dukka opp rykter om at Van Halen skal til Bergen. Og det med Davis Lee Roth som vokalist og Wolfagang Van Halen (Eddie sin son) som bassist!

Dagens klassikar: Led Zeppelin 2

Eg veit ikkje nøyaktig når vi skal ta for oss Led Zeppelin på Noise Pollution, og kor vidt vi deler bandet sin katalog opp i to perioder. Men diskusjonen får vi ta ein gong. I dag skal vi berre anbefale ei av platene til bandet.

Led Zeppelin planta seg sjølv på musikkartet med sitt debutalbum. Led Zeppelin (1) var rå, seig, hard, mjuk, overraskande og fengande. Ein kan seie mykje om alle skivene til Zeppelin - men heile katalogen deira (ikkje i like stor grad Presence og In Through The Out Door) er prega av variasjon.

Led Zeppelin 2 var intet unntak, og følgte i fotspora til debuten. Men 2-aren var betre teknisk utført, hadde betre låtar og har i likheit med Led Zeppelin 3, Led Zeppelin 4 (eller Four Symbols) og Physical Grafitti status som gigantar i rockehistoria - eller musikkhistorikken generelt sett, for så vidt.

Det heile blir sparka i gong med Whole Lotta Love. Riffet er legendarisk, og songen har eit driv som du ikkje finn mange andre stader. Whole Lotta Love er nok den beste prestasjonen til Zeppelin på deira tre første album, og truleg den låten som Zeppelin framførte flest gongar i si karriere.

(Eg kom forresten over noko kult ein gong. Eg såg ein halvhjarta Def Leppard-konsert frå 1993 på DVD, og midt inne i "Rocket" spelte dei Whole Lotta Love)

What Is And What Should Never Be er lågmælt, men avløyser opningssporet perfekt. Så følger The Lemon Song, som visst nok skal vere stjelt frå eit anna band. The Lemon Song er plata sitt lengste spor, men det blir aldri keisamt. Eit knalltøft riff held det heile gåande.

Thank You er lågmælt, men passar fortreffelig inn i selskapet, og gjer seg godt etter den meir heavy The Lemon Song. Thank You er nesten som ei ballade å rekne, og blir drive fram av godt orgelspel, god vokal og akustisk gitarspel av Page.

"Pagey" slår til med nok eit fortreffelig riff på Heartbreaker. Legg også merke til John Paul Jones sitt basspel. Heartbreaker er kanskje albumet sin nest beste låt etter Whole Lotta Love.

Den sjette songen ut er Living Loving Maid (She`s Just A Woman). Den kan vi vel kalle ei fengande sak. For endte og heller ikkje siste gong på plata blir songen drive av eit herleg og hardt riff. Ramble On begynner roleg, men tar av på refrenget. Den akusiske gitaren er nok ein gong i fokus, og vokalen til Plant skal ingen klage på.

Plant får ikkje vere med på Moby Dick. Det er ein instrumental. Mange kaller det ein trommesolo, men både bassen og gitaren er i også med - det første minuttet og heilt på slutten

Bring It On Home dreig det heile heim. Den minner meg veldig om debutalbumet. Bluesinspirasjonen er meget tydeleg - spesiet i startpartiet. Bring It On er ei fengande sak, og er ei verdig avslutning på ei historisk plate.

Ni klassikarar av ni mogelege. Ingen skal rokke ved statusen til Led Zeppelin 2. Dette er kanskje den første hardrockklassikaren nokon gong. Heller ikkje den siste, men 38 år etter har vi enno ikkje gløymt Zeppelin sitt andrefødte.

Guns N Fuckin Roses

Medan vi ventar, og kanksje gruar oss litt til at Guns N Roses skal kome med ny plate, skal vi i Noise Pollution ta for oss den positive perioden til bandet på onsdag. Vi har fått ein relativt stor fan av GNR til å stille opp som gjest per telefon, og skal som vanleg oppsumere det aktuelle bandet si historie på så kort tid at vi også rekk å spele mykje musikk av dei.

For at du skal vere så førebudd som mogeleg til onsdag, tar vi her for oss bandet sin diskografi:

Appetite For Destruction (1987)

Guns N Roses traff blink på første forsøk - til og med heilt på midten av blinken. Eit av tidens aller aller beste album nokon gong. Det går ikkje an å argumentere mot det - anten du skulle vere gospelfrelst eller ha mest sansen for death eller black metal. På det mest perfekte vis blir vi ønska velkomne med Welcome To The Jungle. Deretter kjem klassikarane som perler på ei snor. Ikkje ein dårleg song - ikkje eit dårleg sekund! Til og med Anything Goes funkar fjell! Men dei aller aller beste songane heiter Sweet Child O Mine og Paradise City. Og kva med Rocket Queen, Mr. Brownstone og Night Rain? Eg bøyer meg i støvet!

GNR Lies (1989)

Ei rar blanding. Fire songar frå EP-en Live Like A Suicide (1986) blir følgt av fire nye akustiske spor. Dei gamle songane er rølpete. Ein av dei er Mama Kin, opprinneleg ein Aerosmith-låt. Kanskje ikkje så rart. Det er vel ikkje noko band som har inspirert GNR så mykje som Steven Tyler og co. Move To The City må også trekkast fram. Den har blitt spelt på mang ein konsert. Kva med dei fire siste spora? Patience er ein udødeleg klassikar. Youre Crazy, som var med på AFD, får ein ny form. One In A Million har blitt kritisert grunna Axl sin homohets, og Used To Love Her ein kort og humoristisk song.

Use Your Illusion 1 (1991)

Dette albumet vart klokka inn på 76 minutt og fire sekund, og er full av høgdepunkt - og nokre spor som ikkje når heilt opp. Den ni minutt lange ballada November Rain er udødeleg. Det same gjeld ein annan roleg song; Dont Cry. Dust N Bones er bra, og GNR sin versjon av Live And Let Die er betre enn Paul McCartney sin. Det er mykje anna snacks på albumet også, men "resten" er ikkje av AFD-kvalitet. Garden Of Eden forstår eg ikkje heilt poenget med. Mange av dei andre songane er over middels gode bluesinspirerte spor.

Use Your Illusion 2 (1991)

Hakket betre enn 1. Civil War startar festen. 14 Years og Yestedays følger opp, og versjonen av Dylan-klassikaren Knockin On Heavens Door er kanonfeit! Lenger ute i leksa finn vi Pretty Tied Up og songen som kanskje er Use Your Illusion-albuma sin beste: You Could Be Mine. Kvifor ein versjon av Dont Cry med anna tekst er inkluderet vitast ikkje. Og My World er totalt meiningslaus. Men UYI2 får ein sterk sterk femmar, mot UYI1 sin sterke femmar.

The Spaghetti Incident? (1993)

Eit album beståande av andre band og artistar sine punklåtar. Det fungerer på ingen måte optimalt. Har du høyrt Since I Dont Have You? Den stikk seg fram, men hadde nok aldri blitt vurdert til å ta med på UYI-platene. TSI? er ikkje eit svakt album. Men dette er milevis frå AFD, og for den del UYI.

Live Era (1987-1993) (1999)

Dette dobbeltalbumet MÅ du ha! Musikkhistorie kallar vi slikt. Pensum er eit anna omgrep som passar. GNR er ikkje på topp på alle låtane, og vi får ingen verdig versjon av Sweet Child O Mine, men totalt sett er Live Era ei gullgruve. Vi saknar kanskje Live And Let Die og Civil War, men versjonane av til dømes Rocket Queen og Used To Love Her hevar seg i forhold til det som vart gjort i studio.

Noise Pollution vurderer plater: Black Sabbath - Born Again

Saman med AC/DC og Deep Purple var Black Sabbath av dei første skikkelege banda eg begynte å høyre på - i 2000 og 2001.

Spesielt hørte eg mykje på Deep Purple den første tida, og då først og fremst musikk dei spelte inn med Ian Gillan bak mikrofonen.

Black Sabbath var eit stort band på 70-talet, i første rekke til og med 1975, då Sabotage kom ut. Mot slutten av tiåret gjekk det litt meir i nedoverbakke. Men så kom Ronny James Dio inn i biletet, og var vokalist på Heaven And Hell (1980) og The Mob Rules (1981) - to geniale meisterverk! Men Dio var ikkje samd med Iommi og Geezer om korleis liveplata Live Evil (1982) skulle mixast. Rykta seier at alle ville at sitt instrument skulle kome tydeligare til i lydbiletet enn dei andre sine, og at det ofte skjedde "lumsk" aktivitet i studio når den andre parten ikkje var til stades. Det heile enda med at Dio måtte gå. Ny vokalist vart Ian Gillan.

Det samarbeidet vart det ei plate av, nemleg Born Again (1983).

Kunne det fungere? Eg rulla plata på cd-spelaren i går for å gjere opp mi meining (nok ein gong).

Born Again har tendensane. Plata sitt lengste track, Zero The Hero, er tøft. Trashed og Stonehenge har tendensane.

Men det er ikkje til å kome vekk frå: Dette er Deep Sabbath - eller Black Purple om du vil. Ein skal ikkje klage på Gillan sin vokal, og heller ikkje på Iommi sitt gitararbeid eller Geezer sitt basspel. Men det fungerer ikkje optimalt! Sabbath var ei "satt" greie. Det var også konseptet i Purple med Gillan som den skrikande vokalisten.

Kanskje meiner eg dette fordi eg var ein stor Deep Purple-fan i 2001 og 2002, og sidan hadde og enno er inne i ei periode med mykje Sabbath på øyrene.

Kanskje vil ein "nøytral", ein som aldri har høyrt Sabbath eller Purple, meine at Born Again er ei kul plate.

For meg blir det med forsøket. Born Again er ikkje ei dårleg plate. Det var eit godt forsøk, og ei godt gjennomført plate. Men det er noko som ikkje kling heilt 100% når eg høyrer på den...

Allmusic om Born Again: http://www.allmusic.com/cg/amg.dll?p=amg&sql=10:3qktk65x9krd
(Plata er ikkje så dårleg som dei vil ha det til)

Noise Pollution anbefaler plater: Ozzy Osbourne - No More Tears

Ozzy Osbourne har tre studioalbum som skill seg ut ekstra positivt: Blizzard Of Ozz, Diary Of A Madman og No More Tears.

No More Tears kom ut i 1991, og var (førebels) det siste Ozzman spelte inn under påverknad av stoff og alkohol. Plata var Zakk Wylde si andre, og han begynner for alvor å finne forma. Zakk har nok aldri vore betre enn på No More Tears - spør du meg. Lemmy er co-songwriter på fire spor, mellom anna Mama Im Coming Home. Glimrande!

Mr. Tinkertrain opnar showet. Songen handlar om pedofili, og er ein glimrande start. I utgangspunktet likar eg korte opningsspor, men ein seier ikkje nei takk til Mr. Tinkertrain.
Terningkast: 5

I Dont Want To Change The World har fått x antal prisar for sitt bodskap. Songen er med på å sette standarden for resten av plata, og er ein klassikar den dag i dag. Eg reknar med at Ozzy kjem til å ha denne på setlista i sommar.
Terningkast: 5

Lemmy viser sin genilaitet som songskrivar på Mama Im Coming Home. Den er brillefint oppbygd, og inkluderer eit meget godt gitararbeid av Zakky. Rett og slett ein udødeleg klassikar.

Terningkast: 6

Medan "Mama" er ein relativt roleg song, er Desire av den heller tyngre sorten. Men den er absolutt ikkje tung å svelge. Refrenget er fengande som berre juling. Desire har terningkast 6-potensiale, men eg meiner at den manglar det lisje lisje ekstra.
Terningkast: 5

Albumet sin lengste song er tittelsporet, som blir klokka inn på godt over sju minutt. No More Tears var faktisk den siste songen som vart klar for albumet. Den handlar om ein seriemordar, og tar oss med på mange forskjellige og overraskande parti. Låta er seig som ein gammal Sabbath-klassikar!
Terningkast: 6

Etter seige No More Tears følgte ein langt lettare song: SIN. Den har eit fengande refreng, og er det nærmaste denne plata kjem Steal Away (The Night) frå Blizzard Of Ozz.
Terningkast: 5

Hellraiser er hakket tyngre igjen, men ikkje så voldsom som kanskje tittelen gir bod om. Lemmy er co-songwriter, og det funkar meget bra.
Terningkast: 5

På plata sitt åttande spor får vi høyre ein rimande Ozzy. Time After Time har ein tekst med meining, og er som Mama Im Coming Home ein relativt roleg song.
Terningkast: 5

Zombie Stomp og AVH er ikkje dei mest interessante kutta, men er absolutt gode rockarar. Zakky gjer fine forarbeid på begge spora, og sjølv om desse to songane ikkje har blitt spelt på konsertane, sit dei støe som fjell på denne skiva.

Terningkast: 5 (på begge)

Og når det heile skal avsluttast, så kunne det vel knapt blitt gjort på eit betre viss enn kva Ozzy og co gjer på Road To Nowhere. Songen kunne heldt det gåande i fleire timar - og eg hadde ikkje klaga.
Terningkast: 6

Totalinntrykk: Kor mange betre album enn dette vart gitt ut på 90-talet?

Noise Pollution anbefaler plater: Iron Maiden - A Matter Of Life And Death (Det eg skreiv om plata tolv dagar etter at eg høyrte den for første gong)

Ein dag i september skreiv eg dette i min vanlege blogg. Tenkte at det passar inn i dette konsepten. Men eg ser no at eg har skifta meining på ein del punkt. Different World er IKKJE plata sitt svakaste spor, og det er ikkje sikkert at Seventh Son er betre enn A Matter Of Life And Death.



Dommen er klar.

No er det tolv dagar sidan Iron Maiden sitt nyaste album, "A Matter of Life and Death" ankom cd-spelaren min. Eg har høyrt gjennom det 72 minutt lange albumet i tider og utider, og no føler eg at det er på tide å offentlegjere dommen.

Det er heilt tydeleg at Maiden har fornya seg dei siste åra. Ein skulle faktisk ikkje tru at det er det same bandet som for godt over 20 år sidan herja musikkverda med "Run to the Hills", "The Trooper", "Prowler" og "Wratchild", som no har gitt ut det lange og episke "A Matter of Life and Death". På dette albumet tar Maiden med seg det beste og minst typiske Iron Maiden frå "Dance of Death". Vi kan også finne referansar frå "Seventh Son of a Seventh Son" og faktisk også litt frå "The X-Factor", som vart spelt inn i 1995 med Blaze Bayley bak mikrofonen.

Med andre ord. Hatar du "Dance of Death", og mislikar du sterkt "Seventh Son of a Seventh Son", så er ikkje det så sannsynleg at du finn så mykje glede i Maiden sin siste sprell. Men eg trur ikkje det er så mange av dykk. Når både VG og Dagbladet sine anmeldarar gir albumet terningkast 6, så må det vere eit kvart på ferde. Og det er det.

Det heile blir sparka i gong med "Different World", det einaste sporet på albumet som blir klokka inn på under fem minutt. Songen minner om "Wildest Dreams", som opna "Dance of Death". I motsetnad til dei andre spora på albumet er dette den einaste songen som ikkje er episk og fortryllande. For "Different World" er faktisk albumet sitt svakaste spor, sjølv om det er ei verdig nok opning på festen.

For så tar det av. På rekke og rad kjem den eine krigshymna etter den andre. Skjønt, alle songane handlar ikkje om "krig og slikt", men det er det som er hovudinntrykket ein sit att med. "These Colours Don't Run", "Brighter than a Thousand Suns", "Out of the Shadows" og ikkje minst singelen "The Reincarnation of Benjamin Breeg". Alle er meisterverk.

Men den verkeleg store bomba er "For the Greater Good of God". "Please tell me now what life is Please tell me now what love is Well tell me no what war is Again tell me what life is" Dette er første gong i mitt 19 år lange liv at eg synest at ein song på ni og eit halvt minutt er for kort. Når "The Legacy" avsluttar festen med nokre akustiske gitarakkordar, så er det berre å bøye seg i støvet.Kan eit band som hadde si storheitstid på 80-talet laga noko sånt i 2006?

Svaret er eit rungande ja. Iron Maiden har laga sitt beste album sidan "Seventh Son of a Seventh Son" kom ut i 1988. Harris, Dickisnon, McBrain, Smith, Gers og Murray. Alle er på topp.

Spesielt imponerande er operasongaren Dickinson, som ikkje syng eit kilogram dårlegare enn kva han gjorde i glansdagane.

Men glansdagane er her og no. Aldri har vel Iron Maiden vore meir populære. Det heile tok av, igjen, etter reunionen i 1999, og sidan har det berre gått oppover. Og eg ser ingen grunn til at "A Matter of Life and Death" skulle dempe noko på framgangen.21. november spelar Maiden i Vallhall.

Dickinson har trua med å spele heile albumet på den komande turneen. Det vil ikkje vere meg i mot. Eg ser med glede fram til konserten uansett kva reportoar Dicksinson og co skulle legge for dagen. For Iron Maiden er per dags dato verdas beste og mest oppegåande band. Kvifor eg meiner det, kan vi ta ein annan gong.

MvhBenjamin Breeg

Snart Ozzy-konsert

Vel. Vi snakkar om fire månadar minus seks dagar. Men eg har begynt å telle ned. Det blir mykje Ozzy om dagen. Etter ei periode med No More Tears, har eg funne fram Live At Budokan. Plata kan ikkje måle seg med Tribute-albumet, men er ei meget god liveplate -spør du meg. Eg vil tørre å påstå at Live At Budokan er nokre hakk betre enn Live & Loud - faktisk. Det er dobbelt så mykje snacks på Live & Loud, men utan at eg heilt klarer å beskrive det er den litt tung å svelge. Det er ikkje Budokan. Det kan hende at det er noko med Zakk Wylde. Han herjar rett og slett. Av høgdepunkta på skiva nemner eg Mr. Crowley, Paranoid, Believer og Road To Nowhere. Dette var inga anmelding av ei skive - berre ei anmoding. Ha ein god og rocka onsdag!

PS. I dag blir RIFF-sendinga lagt ut på www.studentkanalen.com. Stig Kviljo er special guest, og vi spelar AC/DC, Metallica, Black Sabbath, Iron Maiden og Led Zeppelin.

I CD-spelaren i dag

CD-spelaren er forresten skikkeleg råten. Anlegget ligg i Bodø, og her på Hareid nyttar eg den vesle CD-spelaren eg brukte før i tida. Det lyd ikkje akkurat piggtråd.

Men i CD-spelaren, evntuelt discmanen ligg:

AC/DC - Who Made Who
Pantera - Cowboys From Hell
Ozzy Osbourne - No More Tears
Van Halen - Van Halen (altså deira første album)
My Chemical Romance sitt nest nyaste studioalbum

Listefeber: Den uktimate Ozzy-konserten

Eg har begynt å glede meg til Ozzy-konserten i juni (det er fire månadar og ein dag til) , og har no tenkt ut ei setlista eg kunne tenkt å høyrt på lerkendal. Hinderet er jo at konserten ikkje kan vare evig. Derfor plukkar eg ut 14 songar, og reknar med at om lag tre songar frå albumet som kjem i mai vil bli addert.

1. Crazy Train
2. Desire
3. Perry Mason
4. Mr. Crowley
5. Paranoid
6. Mama Im Coming Home
7. Revelation (Mother Earth)
8. So Tired
9. Shot In The Dark
10. Bark At The Moon
11. Iron Man
12. Children Of The Grave
13. Fire In The Sky
14. Diary Of A Madman

Her var det veldig mykje bra som ikkje kom med. Faktisk ingenting frå Down To Earth. Og både Diary Of A Madman og No More Tears, spesilet, er underrepresenterte. Goodbye To Romance og No More Tears (songen) kunne eg også tenkt meg,

Det er vel berre Mama Im Coming Home, Paranoid, Crazy Train og Mr. Crowley som er sikre kort. Resten er rein draumetenking. Det er vel forresten meget sannsynleg at I Dont Want To Change The World vil bli spelt. Den har eg ikkje nemnt.

Maidenmann i Maidenland - teksten, eller utkastet, som aldri kom på trykk

Etter Iron Maiden-konserten eg var på 21. november i fjor, skreiv eg ned nokre liner. Etter kvart vart det ein heil tekst, eit utkast, og plutseleg sendte eg den til Vikebladet/Vestposten, som ville trykke den. Eg hadde også ein munnleg avtale med Bodøstudenten. Men Vikebladet/Vestposten sa aldri noko meir. Og når Bodøstudenten skulle trykkast, var det plutseleg veldig lenge sidan konserten. Eg har ikkje sett på det eg skreiv sidan seint i november, men eg klipper den inn her:

Maidenmann i Maidenland

Klokka er 15.30, 21. november 2006. Eg og kompanjongen min står utanfor Vallhall. Eit band som hadde si storheitstid på 80-talet, skal om fem og ein halv time spele i hallen. Det til tross – eit hundretals menneske har allereie stilt seg i kø i duskregnet.

Tekst: Einar Orten Trovåg
Foto: Stig Kviljo

Nokre av dei står berre i t-skjorta. Sjølv har eg på meg fire lag på overkroppen. Under ei stor vinterjakke, har eg kledd på meg tre Iron Maiden-relaterte plagg. Inst har eg turneskjorta frå i fjor, dekka av turneskjorta frå i år, som igjen ikkje kjem til syne grunna ein gensar med påskrifta ”Iron Maiden – Piece of Mind”.

Men i dag er det nesten utelukkande nye songar som står på programmet. Det er intet mindre enn ei modig oppgåve å luke vekk så mange slagerar til fordel for 70 minutt med nytt materiale. Men likevel – 13 000 nordmenn har billett til konserten.

Kompanjongen min skal skrive eksamensoppgåve om konserten og det som skjer rundt. Klokka 17.30 begynner han å intervjue dei ivrigaste supportarane, medan eg stiller meg opp i køa. Eg møter ein eg har spelt fotball saman med i Bodø. – Er du stor fan? spørr han. – Stor nok, er svaret mitt. Klokka 17.55 kan eg ikkje sjå slutten av køa. Kompanjongen min er ferdig med intervjua sine, men må pent nøye seg med å stille seg opp nesten hundre meter bak meg.

Så dukker to vakter opp. ”Maiden! Maiden! Maiden!” lyd det frå oss ventande, og når snora blir brote av – ja, så spurtar dei som har venta lengst inn til billettkontrollen. Når min tur kjem, går eg over middels fort inn i den svære hallen. Eg går mot salsboda, men for ein fattig student viser det seg at prisane er alt for høge. Eg nøyer meg med eit sveitteband, eit kjøp som skulle vise seg å bli smart.

Trivium er oppvarmarar. Rykta seier at dei er dei nye Metallica. Skal eg spreie rykter, så blir det at dei definitivt ikkje er dei nye Metallica. Makan til bråk har eg ikkje høyrt sidan i fjor, då Mastadon varma opp for Iron Maiden.

Eg bestemmer meg for å stå sånn passeleg langt framme til venstre. Høge folk vil eg helst ha bak meg. Men det viser seg å bli unngåeleg. Å vere 1 meter og 70 centimeter er visst under gjennomsnittet. Eg bind jakka om livet, og tar sveittebanet rundt panna – eg er klar!

Iron Maiden let vente på seg. Def Leppard sin hit ”Animal” og ”You Got Another Thing Comin” med Judas Priest går over høgtalarane både ein og to gongar. Det gir tid til å ta eit overblikk over folkemassen. Fleirtalet av dei frammøtte er ungdom, i all hovudsak gutar, mellom 15 og 20 år. Men det er nok av unntaka. Eg observerer gråhåra menn med bart og ølmage, og damer i 40-årsalderen. Og rett til høgre for meg står ein mann med ein liten unge på skuldrane.

Klokka er nærmare ni når lyset blir slått av. Vi får høyre eit stykke operamusikk, før Bruce Dickinson og co begynner på ”Different World”, opningssongen på ”A Matter of Life and Death”. Deretter går det slag i slag, låt etter låt, akkurat som på nyealbumet. Folk er med. Eg må stå på tåballane for å klare å sjå bandet, men klarer aldri å sjå meir enn ein eller to av dei samtidig likevel.

Frå den sjuande songen, ”The Reincarnation of Benjamin Breeg”, begynner det å ta av. Publikum har bytta ut song på refrenga og vising av rocketeiknet, med hopping og synging av heile songar. Eg begynner å sveitte noko sinnsjukt. Fleire gongar må eg drage sveittebandet ned langs heile andletet for å tørke opp all væska.

Bruce har nyhende å kome med. Iron Maiden kjem tilbake til Noreg sommaren 2008, for å halde ein konsert på ein plass som kan romme alle dei 13000 som er her i dag, pluss dei som kjem til Bergen på torsdag. Vi trur Bruce. I fjor sommar sa han at Maiden ville kome tilbake litt før jul 2006. Og det viste seg jo å stemme bra.

Men no er det dagens konsert som gjeld. Framføringa av nesten ti minutt lange ”The Legacy” avsluttar sekvensen frå A Matter of Life and Death. Vi som har finlest setlistene frå tidlegare konsertar denne turneen, veit at det skal spelast fem klassikarar til slutt.

Og dei begynner med Fear of the Dark. Mange mislikte at den ikkje vart spelt på forrige turne. Men den som ventar på noko godt, ja den ventar ikkje forgjeves. Om det ikkje har tatt heilt av frå før, så går publikum av hengslene no. Vi hoppar, spelar luftgitar, og syng med livet som innsats. Eg hoppar, eg spelar luftgitar, og eg syng med livet som innsats. På neste låt, som rett og slett berre heiter Iron Maiden, begynner eg å bli alvorleg sliten. Eg må ta meg pauser frå hoppinga, luftgitarspelinga, og synginga. At dette er god trening, er det ingen som skal tvile på.

Dei gamle songane får også liv i den eldre garde. Faren som står like ved meg, syng så månen held på å dette av han. Den stakkars sonen hans ser forundra på han. Så dukkar ein gedigen tanks opp på scena. Det manglar ikkje på scenshow her i garden. På den nest siste songen, The Evil That Men Do, dukkar maskoten Eddie opp på scena. Jubelen går gjennom taket, og sikkert langt inn i sentrum av Oslo By.

Meisterverket Hallowed Be Thy Name avsluttar det heile. Det er ekstremt tøft, men alltid vemodig. Etter songen takkar bandet for seg, og kastar trommestikker og plekter utover salen. Ein ung lyslugg er tydeleg fortvila, og bryt ut: - I 2003 va d i som fækk trommestikka.

Ei samla tropp på 13 000 går mot t-bana. Eg skriv ei melding til pappa: ”Konserten får garantert terningkast 6 i VG og Dagbladet i morgon”. Eg er sliten, og takkar ikkje nei når roadiane deler ut gratis cola i store mengder.

Våt av sveitte, regn og glede går eg til køys. Eg veit at det har vore ein historisk kveld. Ut på nyåret vil 130 000 påstå at dei var i Vallhall 21. november 2006.


Faktaboks:

Iron Maiden vart starta opp i Aust-London i 1975. Steve Harris var og er pådrivar og hovudsongskrivar.* Har gitt ut følgande album: Iron Maiden (1980), Killers (1981), The Number of The Beast (1982), Piece of Mind (1983), Powerslave (1984), Live After Death (1985), Somehere In Time (1986), Seventh Son of a Seventh Son (1988), No Praying for the Dying (1990), Fear of the Dark (1992), A Real Live One (1993), A Real Dead One (1993), Live at Donigton (1994), The X-Factor (1995), Virtual XI (1998), Brave New World (2000), Rock In Rio (2002), Dance of Death (2003), Death on the Road (2005), A Matter of Life and Death (2006)
Besetning anno 2006: Bruce Dickinson (vokal), Dave Murray (gitar), Adrian Smith (gitar), Janick Gers (gitar), Steve Harris (bass), Nicko McBrain (trommer).
Iron Maiden har solgt nærmare 70 millionar skiver.
Konserten i Vallhall tysdag fekk terningkast 6 i VG, og 5 i Dagbladet.

Noise Pollution anbefaler plater: Deep Purple - Burn

Deep Purple er kanskje mest kjende for å stå bak Machine Head, plata som kan by på verdas mest kjende riff, Smoke On The Water, og songane Lazy, Highway Star og Space Truckin. Den første plata til Purple med Gillan og Glover, In Rock, er også sagnomsust. Enkelte påstår at det var då (i 1970) at heavy metal oppstod (Black Sabbath gav ut både debuten og Paranoid same år).

Men i dag anbefaler vi det første (av to)albumet til Deep purple si tredje bestening, Burn (1974).

Gillan og Glover var ute av bandet, men inn kom Glenn Hughes, som bass og vokalist, og David Coverdale som rein vokalist. Det skulle vise seg å vere eit sjakktrekk, i alle fall på kort sikt. Burn er nemleg eit meget bra album, sjølv om det er meir bluesy og mindre typisk Purple enn det meste bandet har gjort.

Det heile opnar med tittelkuttet. Riffet er genialt, og solane både eksprimentielle og geniale. Hughes og Coverdale byttar på å vere "lead singer". Det er meget synd at Deep Purple ikkje har spelt denne songen sidan Hughes og Coverdale var med i bandet, men det er jo også forståeleg. Så det er Coverdale og sitt nye band etter Deep Purple, Whitesnake, som har gjort at Burn likevel har blitt spelt på ein del arenaer opp gjennom åra.

Etter tittelkuttet kjem to andre gode songar, Might Just Take Your Life og Lay Down Stay Down. Begge er typiske for "Blues Purple", og liknar mykje av det Coverdale gjorde med Whitesnake etter kvart. Låt nummer 4, Sail Away, er ein skikkeleg outsider.

Eg likar den meget godt, og meiner at den har ein nerve som kan flytte fjell.

You Fool No One og Whats Going On Here er to heilt greie låtar. Sistnemnte har eit tydeleg pop-preg, men det funkar absolutt heilt OK. Sjuande og nest siste spor, Mistreated, er albumet sitt nest beste etter Burn. Mistreated er ein seig rockeblues, som du også kan høyre på livealbuma Made In Europe og California Jamming. Mange meiner at versjonen på Made In Europe overgår den som er spelt inn i studio.

Det heile blir avslutta med ein instrumental, "A" 200.

Jon Lord (tangentar) har kanskje gjort meir banebrytande prestasjonar tidlegare. Eg meiner at jobben han gjer på Burn er undervurdert. Mannen er jo genial! Ian Paice (trommer) har truleg aldri vore betre enn han er i perioden med Hughes og Coverdale (som også inkluderer Stormbringer og Come Taste The Band). Det blir sagt at han aldri har øvd sidan midten av 70-talet, og det kan hende det stemmer. Vokalkombinasjoen Hughes/Coverdale funkar bra. Eg vil påstå at Coverdale har den beste røysta, men Hughes er også flink. Kva då med Blackmore (gitar) sjølv? Joda. Du finn ikkje noko svar på Smoke On The Water her, men han presterer godt over pari. Blackmore er oppfinnsam og faktisk også banebrytande. Kven andre har gått frå eit tung og skrikande band, til eit delig og bluesy eit, sjølv om bandnamnet forblei det same?

Konklusjon: Burn er Deep Purple sitt nest beste album - etter Machine Head

Noise Pollution anbefaler plater: Black Sabbath - Paranoid

Det er lettare å anbefale, eller å anmelde, plater som er av typen "underdogs". Men i dag skal vi rett og slett ta for oss ein av dei verkeleg store klassikarane, nemleg Black Sabbath sin andrefødde, Paranoid.

Plata skulle eigentleg heite War Pigs, men fekk i siste liten namnet Paranoid, sidan War Pigs ville blitt for kontroversielt med tanke på Vietnam-krigane og så vidare. Men coveret fekk sleppe gjennom, og passar langt betre til tittelen War Pigs enn Paranoid.

Det heile opnar med War Pigs, som er ein seig låt der du nesten kan høyre bombene bli droppa over Vietnam. Vidare kjem Paranoid, som er det nærmaste Black Sabbath nokon gong har kome ein hit. Eg vil ikkje påstå at Paranoid er poppa, men den er ikkje "lettare" enn at alle kan la den gli ned øyregangane. Paranoid er nok Sabbath sin mest kjende låt, og det er det vel ikkje noko å seie på. Etter to verkeleg store meisterverk, kjem Planet Caravan, ein roleg og mystisk song. Når eg høyrer Planet Caravan, tenker eg på nonner og munkar, eller kanskje til og med arabiske rytmer. Men songen passar faktisk inn i samanhengen den er sett i. Det fjerde sporet på plata er Iron Man, som blir styrt av eit knalltøft riff. I likheit med dei to første spora er Iron Man ein verkeleg klassikar, som vi gjerne ser at Ozzy spelar i Noreg denne sommaren.

På side to, eller andre halvdel av plata som vi bør seie når vi snakkar om ein CD, finn vi først Electric Funeral. God gitar og skremmande vokal pregar songen. Etter den elektriske gravferda kjem plata sine to minst interessante spor; Hand Of Doom og instrumentalen Rat Salad. Heldigvis blir det heile drege i land med Fairies Wear Boots - ein grøssar av ei avslutning.

Konklusjon: Seks av dei åtte spora kom med på ei best of-plate eg har av Sabbath, og det får seie sitt. Hand Of Doom og Rat Salad er kanskje ikkje all verda, men dei er heller ikkje svakare enn at det hindrar oss i å gi Paranoid terningkast 6.

Noise Pollution anbefaler plater: Ozzy Osbourne - Blizzard Of Ozz

Eg vil ikkje fastslå at Ozzy Osbourne sitt første album (utan Black Sabbath) er mørkeprinsen sitt beste, men det er eit av dei.

Det kan vel vere noko sånt som fire eller fem år sidan eg kjøpte mitt første album av soloartisten Ozzy Osbourne - og det var nettopp Blizzard Of Ozz. Hadde ikkje albumet vore bra, hadde eg sikkert ikkje brydd meg så mykje om Ozzman i dag, men det gjer eg altså. Blizzard Of Ozz er nemleg eit av mine favorittalbum...

Det heile opnar med I Dont Know. Songen set standarden, og har vore ein klassikar i livesamangheng i alle år. I Dont Know er neppe den beste songen på albumet, men har eit kult riff og eit fengande refreng. Terningkast: 5

Crazy Train er eit av Ozzy sine største meisterverk, og står att som ein bauta i hardrocken si historie den dag i dag. Versa er fengande, og teksten har meining. Men det er Randy sitt gitararbeid som hevar det heile nokre ekstra hakk. Terningkast: 6

Goodbye To Romance er ballada der Ozzy fortel om det uønska brotet med Black Sabbath. Songen funkar meget bra i den samanhengen den er sett. Og om du likar rockeballader eller ei - så likar du denne. Pluss for meget god solo. Terningkast: 5

På instrumentalen Dee leikar Randy seg med ein klassisk gitar. Sporet klokkar seg inn på 50 sekund, og er ein fin break før plata går over i eit tyngre parti. Terningkast: 5

Suicide Solution har fått eit litt haltande ettermæle, men ikkje grunna songen sine kvalitetar. Det var nemleg ein gut som tok sjølvmord - angiveleg fordi han høyrde denne songen. Suicide Solution er mørk og dyster, og er ein godt over middels god låt. Terningkast: 5

Eg meiner at spor nummer seks på plata, Mr. Crowley, er Ozzy sitt største verk gjennom tidene. I tillegg inneheld den to soloar som eg ser på som tidenes beste - kanskje på delt førsteplass saman med Highway Star av Deep Purple. Orgelintroen på songen er absolutt gåsehud. Mange meiner at ozzy touchar okkulte ting med songen, men eigentleg har ikkje Ozzman peiling på slikt. Han berre skreiv ein ironisk song om temaet. Terningkast: 6

No Bone Movies er ikkje dårleg, men er i følge meg plata sitt minst interessante kutt. Det blir rett og slett litt for forutsigbart. Terningkast: 4

Men det gjekk i strak oppoverbakke. Revelation (Mother Earth) er eit meisterverk. Songen er relativt roleg, men har ein intens nerve i seg. Randy briljerer nok ein gong, og Ozzy finn også ein vokal som passar perfekt inn i samanhengen. Terningkast: 6

Steal Away (The Night) får æra av å avslutte det heile (dersom du ikkje har ein versjon av plata med bonusspor), og gjer det med stil. Steal Away er ein kjapp rockar som fenger. Sett vekk frå Dee finn du ikkje kortare spor på plata. Terningkast: 5

TOTALINNTRYKK: Terningkast 6

To sendingar i boks

I dag spelte vi inn to sendingar av Noise Pollution.

Sendinga "Ozzy Osbourne" blir tilgjengeleg på www.studentkanalen.com frå og med onsdag. "Riff" blir sendt neste onsdag og ei veke framover.

Stig Kviljo var "ekspert" under begge sendingane.

Følgande Ozzy-spor vart brukt:

1. Mr. Crowley (frå Tribute)
2. Over The Mountain (frå Diary Of A Madman)
3. Shot In The Dark (frå The Ultimate Sin)
4. Iron Man (frå Tribute)
5. Mama Im Coming Home (frå No More Tears)
6. Dreamer (frå Down To Earth)

Kva som skular seg under "Riff", røpar vi ikkje enno.
Nokre forandringar vart gjort i høve til det som vart diskutert under eit anna innlegg her.

Så klokka 20.00 onsdag må du benke deg framfor dataen - eventuelt kan du høyre sendinga i opptak.

Ozzy med ny plate i mai

Eg vart Ozzy-fan rett etter Down To Earth, i 2001.
No skal eg få endeleg "vere der" når Ozzy kjem med ei ny plate, noko han gjer i mai.
Det skal bli fett!

På tysdag skal vi spele inn to Noise Pollution-sendingar. Eg veit ikkje kva som skal på lufta først og sist, men vi skal i alle fall ta opp følgande:

- RIFF
- Ozzy Osbourne

På RIFF-sendinga skal vi etter alt å døme ha med ein special guest per telefon.
Vi jobbar med å få Ozzy sjølv som gjest i studio under Ozzy-sendinga, men det ser førebels vanskeleg ut. Men kven veit?

Svar: Alle

Eg er eigentleg meir enn nøgd nok med at Ozzy kjem til Noreg i juni - rett etter at han har gitt ut ny plate.

Riff Raff

Det er laga mange bra riff opp gjennom tidene, og det skal vi i Noise Pollution no ta for seg. Men kva riff det er som er dei beste, stridast dei lærde om.

Smoke On The Water (Deep Purple) er nok eit av tidenes mest høyrde og velkjende riff, men har etter kvart utvikla seg til å bli ein klisje.

Back In Black (AC/DC) er ein heit kandidat til å bli spelt på sendinga. AC/DC har laga mange gode riff, og har att på til ein song som heiter Riff Raff, men Back In Black er det mest klassiske.

Skal vi snakke om riff, må riffmeister Tony Iommi nemnast. Black Sabbath-gitaristen kan skilte med til dømes Iron Man og Heaven And Hell.

Led Zeppelin må vere med. For eit par år sidan kåra VH1 Black Dog til tidenes beste riff - alle kategoriar.

Iron Maiden har eit ess i ermet i The Trooper.

Og kva med Metallica? Jo. Der har vi jo Enter Sandman. Og For Whom The Bell Tolls. Og mange fleire.

Nokre nemnt. Ingen "glemt".

Sending nummer sju av Noise Pollution gjekk på lufta i går

Og vil også gjere det fram til onsdag klokka sånn sirkus 18.00.

Klikk deg inn på www.studentkanalen.com og leit opp "radio".

Følgande songar vart inkludert på sendinga, som sjølvsagt handla om Aerosmith:

1. Dream On (frå "Aerosmith" 1973)
2. Sweet Emotion (frå "Toys In The Attic" 1975)
3. Walk This Way (frå "A Little South Of Sanity" 1997, oprinneleg versjon på "Toys In The Attic" 1975)
4. Dude (Looks Like A Lady) (frå "Permanent Vacation" 1987)
5. The Water Song/Janies Got A Gun (frå "Pump" 1989)
6. Cryin (frå "A Little South Of Sanity" 1997, opprinneleg versjon på "Get A Grip" 1993)